De kerk IV

Het afscheid van de gemeente gaat niet van harte. We ervaren een sterke verbondenheid met de mensen hier. Mooi, hoe het lichaam van Christus wereldwijd is. Fijn, dat het afscheid niet voor altijd is. Bemoedigend, dat overal ter wereld mensen werkelijk toegewijd in geloof en liefde de Heere Jezus navolgen.
De tuchtmaatregelen waarover ik de vorige keer schreef hebben allerlei missionaire plannen in de war geschopt. Tegelijk zijn er de afgelopen tijd wel mensen binnen komen wandelen. De gemeente verlangt sterk om de mensen om hen heen te bereiken. En de Heere hoort dat gebed blijkbaar, ondanks de beperkingen die een kleine gemeente als deze overduidelijk heeft.
De gemeente heeft het niet makkelijk gehad na die zondag. Veel is gebeden, mensen hebben elkaar opgezocht en hebben samen gehuild. Bemoedigende emails worden uitgewisseld. Er wordt gebeden met slapeloze kinderen, die niet weten hoe ze alles een plek moeten geven. Er worden veel pastorale gesprekken gevoerd en er wordt veel ‘gehugd’. En er wordt hard gewerkt.
Want J. zit ondertussen in de gevangenis. Zijn gezin heeft het zwaar. Emotioneel en financieel redden ze het niet. Makelaar Michael helpt het gezin hun dure huis te verkopen, Charlie helpt het op te knappen. J. en zijn gezin waren nogal teruggetrokken. Nu alles open ligt, lijkt dat het gezin goed te doen. Het berouw van J. wordt niet ter discussie gesteld. Er wordt voor gedankt en tegelijk wordt gebeden dat de Heere doorgaat. Maar de gemeente is niet naïef. Er wordt ook veel voor de (voor ons onbekende) slachtoffers gebeden. Mensen voelen zich boos, verontwaardigd en bezorgd en er is een protocol voor de momenten dat J. aanwezig is (op zijn eigen verzoek, overigens). Dat zal voorlopig echter niet meer het geval zijn.
Er is hierdoor gewoonweg geen tijd geweest om de plannen voor de Durham Rescue Mission uit te denken. Maar we hebben gemerkt hoe deze gemeente een missionaire drive heeft die veel belangrijker is dan plannen. Een paar voorbeelden:
Willem liep met Chris buiten voor iets zakelijks. Willem was gefocust op z’n taak, terwijl Chris de voorbijganger zag: ‘Hey man, how are you today?’ De man, duidelijk onder drugs, reageerde wat wazig. Op Chris’ vraag of hij honger had, kwam hij eten. Geweldig, die fellowship meals! Nu komt Moses zondags regelmatig mee-eten. Hij blijft vaak voor de catechism class. Afgelopen zondag bleek dat hij dan niet alleen maar slaapt. Hoewel hij nauwelijks meer kan praten, verstonden we dat hij niet geloofde dat het nooit meer overgaat als je eenmaal in Christus bent. Raakten we een kern van zijn wanhopige leven? Er wordt voor hem gebeden.
Margaret en Philip hebben ondertussen twee pleegkinderen. Toen ze kwamen, was Margaret zelf overigens ook acht weken zwanger. Intensief. De gemeente heeft een tijdlang maaltijden bij hen gebracht. Voor de twee meisjes wordt ook veel gebeden. Over een halfjaar gaan ze wellicht weer naar hun vader. Margaret is een wijze pleegmoeder. Hanna (6) krijgt eindelijk wat orde in haar chaotische wereldbeeld. Ze zuigt het Evangelie op en komt graag in de kerk. Het is bijzonder hoeveel dit meisje in twee maanden tijd is gaan begrijpen. Page (3) begint te ervaren wat liefde is.
Amanda en Chris zullen de kleine Brooklyn los moeten laten. De wispelturige moeder van dit pleegmeisje (bijna 1) besloot dat ze Brooklyn in een ander gezin wilde hebben toen ze hoorde dat Brooklyn het woord ‘God’ zei. In haar laatste mail schrijft Amanda dat ze Romeinen 8 gelezen heeft: ‘We just cannot doubt God in His goodness and mercy in this as well as His perfect timing - this overwhelms the brokenheartedness with a quiet confidence... what a blessed mercy.’ Brooklyns toekomst is onzeker, maar Amanda kennende, zal ze dit kind nooit loslaten in haar gebeden. Ik heb de indruk dat haar zekerheid over Gods goedheid veel te maken heeft met haar gebedsleven.
Regelmatig gaan Chris en Amanda naar een abortuskliniek. Ze bieden vrouwen daar hulp aan. Er komen regelmatig vrouwen die hun kindje helemaal niet kwijt willen, maar de zwangerschap en allerlei praktische zaken niet zien zitten. Zo kregen ze contact met een spaanstalige illegale vrouw, die al vijf kinderen heeft. Ze hebben haar aangeboden het kindje te adopteren. Op mijn vraag wat Amanda motiveerde, vertelde ze me hoe ze het verlies van twee ongeboren kinderen aan God had overgegeven en hoe God haar toen liet zien hoeveel levende kinderen die plekken in haar gezin hard nodig hebben.
Bezoekers nemen weer andere bezoekers mee: Susannah bracht Christie en Christie nam haar man Chris mee. Die ging tijdens de catechism class een discussie aan, waarbij mijn oren tuutten en waarbij een Nederlander de kerk uit zou vluchten. Maar Chris had de openheid erg gewaardeerd, zei hij later. Jonathan, een nog wat aarzelende kerkganger, neemt haast elke zondag Chinese of Koreaanse medestudenten mee. Tijdens het fellowship dinner is er alle gelegenheid om met deze gasten door te praten.
De komst van een spaanstalige zendeling die vanaf juli 2015 graag een jaar in deze gemeente wil meedraaien om ervaring op te doen, heeft de gemeente bewust gemaakt van het aantal mensen in de gemeente dat goed Spaans spreekt en van de vele spaanstalige, vaak illegale, arbeiders in Durham. Kent en Rosaria willen een cursus Spaans in huis halen.
Soms komen er christenen op bezoek om Rosaria ‘life’ te zien. Tsja, als je een boek schrijft... Rosaria doet hartelijk, maar zoekt ondertussen haar weg met haar publieke identiteit.
Malachi is 13 geworden. Zijn ouders willen hem bemoedigen om in de moeilijke periode die voor hem ligt zijn verantwoordelijkheidsgevoel en vastbeslotenheid om de Heere te dienen niet te verliezen. Daarom is zijn vader met hem en een aantal inspirerende vaders en zoons een weekend gaan kamperen. Dat is een weekend van gebed, gesprek en natuurlijk heel veel mannelijkheid geworden.
Verder hebben we een leuke bridal shower gehad voor Hannah, die in augustus hoopt te trouwen. Erg gezellig, met praktische kado’s, gebed voor Hannah en zeer open vragen: ‘Wat vind je het fijnst? Waar zie je het meest tegenop? Waar kunnen we voor bidden?’ Het is duidelijk een aanleiding voor de ‘ervaren’ zusters om Hannah een stuk leiding en goede raad te geven en Hannah zuigt het allemaal op. De onderwerpen variëren: verschil van mening, seksualiteit, kinderen krijgen, samen bidden en manieren om tandpasta uit de tube te knijpen.
Brooke en ik hebben genoten van de baby shower. Dat heeft eenzelfde soort opzet. Het is ook echt een vrouwenaangelegenheid, maar dit keer mochten de dochters mee. Het deed me erg goed hoe deze vrouwen baden voor ons kindje. Sommigen hadden hun gebeden voorbereid en gemediteerd over een aantal bijbelteksten. Soms werd me duidelijk hoevaak ze al voor ons kindje gebeden hadden. Ik vind het heel bijzonder om zulke vrouwen om me heen te hebben. Ik heb hier veel geleerd.