Flexibiliteit, routines en heimwee
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Willem en Liesbeth
14 Januari 2014 | Verenigde Staten, Durham
Flexibel... Zijn we dat? Ik weet het niet. We doen wat we moeten doen en temidden van veel onzekerheden en nieuwe dingen merk je haast niet meer dat er nog een paar bij komen. Soms is het doorzetten. Dat doet Willem vooral :-) Hij doet alles waar wij geen puf meer voor hebben. Hij heeft het overzicht en lijkt altijd te weten wat hij moet doen, kent de kaart van Durham al uit z'n hoofd, rijdt even vrolijk rond als wanneer hij hier rijles had gehad en verstaat iedereen, zelfs door de telefoon. Wat is een duidelijke rolverdeling toch een zegen! Dat zeg ik natuurlijk met wat zelfspot, maar het is heerlijk dat ik met een gerust hart alle zakelijke dingen aan hem over kan laten.
En niet alleen de zakelijke. Schoonmaken doen we ook samen. Het huis waar we ingetrokken zijn was (is) errug vies en stinkt naar kattepies. Daar zou iets aan gedaan worden, maar dat is maar ten dele gelukt. En shoppen deden we tot voor kort samen. Wat eet je eigenlijk als er alleen maar witbrood lijkt te zijn, als alles tenminste 1,5 x zo duur is, als de mensen om je heen lunchen met chips en zoutjes (!), als elk ingrediënt 'enriched' is met vitamines en mineralen, veel kleurstof en zoetigheid?
Langzaam bouwen we wat routines op. Daar hebben we toch wel veel behoefte aan. Misschien hebben flexibele mensen dat minder? Op het moment beginnen we de dag met getoast (oud) bruinbrood, voorzover we dat hebben kunnen vinden. We maken wat wit stokbrood klaar voor de lunch. We hebben een soort jam gevonden, pasta, honing, plakjes kaas en ham. Sinds kort kunnen we dat aanvullen met ijsbergsla en komkommer. Best lekker. De meiden snappen gelukkig best dat wij tussen de middag geen chips eten. 's Avonds is het me al een paar keer gelukt om iets lekkers te maken: een soort spaghetti met vriezergroenten, een soort spinaziemacaroni, een soort andijviestampot van 'turnip greens' (wat is dat?) en gehaktballen waar ik op de gok maar wat kruiden door heb gegooid en ik heb wat witbrood getoast en verkruimeld in plaats van beschuiten. Vanavond hadden we een soort lasagne. Zakjes voor saus kennen ze hier niet en ik kan ook niet alle ingrediënten vinden. De smaak was goed, maar hij was veel te droog... Maar ik heb flinke eters :-)
We realiseren ons hoe belangrijk routines zijn voor ons gevoel van 'normaal'. Op het moment moeten we echt overal over nadenken. Daar wordt je best moe van. En als je dan moe bent, denk je even lekker in bad te gaan, maar hoe werkt die sproeier eigenlijk? Voor je het weet krijg je een plens koud water over je heen. Bovendien hebben we hier een soort ventilator-verwarming die geacht wordt warme lucht rond te blazen, maar dat bij een koude buitentemperatuur niet altijd doet. Niets kouder dan een warm bad, in zo'n geval.
Ook op school gaat alles anders. Anna moet leren om in haar eigen hokje op een soort vloerkleed te blijven zitten ipv op een stoeltje. Dat valt niet mee als je niks begrijpt. Er is (in onze onwennige ogen) weinig structuur die houvast biedt. Geke begint haar dag met zelfstandig werken en de klas gaat op voor haar onverwachte momenten naar gym, muziek, library, lunch, e.d. Op zondag in de kerk herkennen Willem en ik vrij veel en we genieten van de gezamenlijke maaltijd en gelegenheid om elkaar te ontmoeten na de ochtenddienst, maar voor de kinderen is ook dit allemaal anders. Geke had er echt even moeite mee. Wat moet je als je letterlijk geen woord verstaat van de preek? We laten de kinderen weer net als vroeger een aantal kernwoorden afvinken om hen wat handvaten te geven voor het onderscheiden van woorden.
Afgelopen zaterdag waren we voor het eerst een deel van de dag thuis. We hoefden niet de hele dag naar de second hand shops en ook niet de hele dag naar school. Heerlijk, dacht ik. Maar het eerste dat Anna 's morgens zei toen ze bij ons in bed kroop, was: 'Ik wil eigenlijk in Nederland zijn.' Oja, dacht ik, ook thuis zijn is nieuw. Je hebt hier nog niet je vanzelfsprekende speelhoekjes, je zaterdagmorgenroutines, je bezigheden. Geke begon overigens direct een tent te bouwen en genoot daar overduidelijk van. Toen ze even later Anna erbij riep, genoot die gelukkig volop mee. Tot de tent was uitgespeeld. Toen moest ze weer nadenken over wat ze ging doen. Gelukkig gingen we toen naar een second hand shop. Dat is ondertussen ook een routine. Maar 's middags ben ik een tijd met haar gaan zitten knutselen. Ze had het echt even nodig.
We realiseren ons dat de kinderen het zwaarste werk moeten doen op het moment en verbazen ons niet dat ze 's avonds echt moe zijn en een kort lontje hebben. Veel gezinnen in de kerk en op school hebben verhuizingen achter de rug. Verhuizen over grote afstanden gebeurt hier veel. Nu hebben de meeste kinderen daarbij geen taalprobleem, maar ze hebben wel degelijk afscheid moeten nemen. Misschien worden onze kinderen mede daardoor goed opgenomen en hebben andere kinderen begrip voor hen. Veel ouders bemoedigen ons met woorden als: 'Ze zullen er veel van leren', 'Het is een goede gelegenheid voor hen om te leren hun vertrouwen op God te stellen', 'Het is belangrijk dat ze leren dat we hier geen blijvende stad hebben.' We hopen dat ze deze dingen inderdaad leren. Dat het niet alleen moeilijk voor hen is, maar dat het ook iets moois voortbrengt.
Dit schrijf ik allemaal niet om te klagen, maar omdat mensen ernaar vragen. Er valt echt niet zoveel te klagen. We hebben gelukkig een bed voor als we moe zijn en het duurt wel iets langer voor we erin liggen, en zo'n opgewaardeerd luchtbed slaapt weliswaar anders, maar als je moe bent, is dat niet onoverkomelijk. Ook de wetenschap dat hier mensen zijn waar we op terug kunnen vallen, geeft ons wat stevigheid. Op een bepaalde manier zijn dit (vooralsnog) wel grappige gewaarwordingen. Wat is een normaal, bekend, gewoon thuis toch heerlijk. Wat vereenvoudigen voorspelbare routines je leven toch enorm. Wat draaien veel van onze Nederlandse routines om orde, eenvoud en gezondheid. Soms zijn we al het nieuwe even zat en willen we inderdaad gewoon even in Nederland zijn.
Ik hoop wel dat we vanaf deze week minder energie hoeven te steken in het opbouwen van gewoontes. Dan kan Willem zich echt aan z'n studie gaan geven en dan kan ik hopelijk mijn werk gaan oppakken in de avonduren. Daar is het tot nu toe nog niet van gekomen. Willem heeft al wel mooie ervaringen opgedaan met medestudenten en vakken. Hij hoopt daar zeker nog over te schrijven.
Vrijdag hoopt Anna jarig te zijn. We hebben de Butterfields uitgenodigd. Hopelijk lukt het me om iets lekkers klaar te maken en het huis voor die tijd wat verder op orde te hebben. En indien niet, ze hebben ons gezegd dat ze eventueel eten meenemen en dat het zelfs bij hen kan!
En niet alleen de zakelijke. Schoonmaken doen we ook samen. Het huis waar we ingetrokken zijn was (is) errug vies en stinkt naar kattepies. Daar zou iets aan gedaan worden, maar dat is maar ten dele gelukt. En shoppen deden we tot voor kort samen. Wat eet je eigenlijk als er alleen maar witbrood lijkt te zijn, als alles tenminste 1,5 x zo duur is, als de mensen om je heen lunchen met chips en zoutjes (!), als elk ingrediënt 'enriched' is met vitamines en mineralen, veel kleurstof en zoetigheid?
Langzaam bouwen we wat routines op. Daar hebben we toch wel veel behoefte aan. Misschien hebben flexibele mensen dat minder? Op het moment beginnen we de dag met getoast (oud) bruinbrood, voorzover we dat hebben kunnen vinden. We maken wat wit stokbrood klaar voor de lunch. We hebben een soort jam gevonden, pasta, honing, plakjes kaas en ham. Sinds kort kunnen we dat aanvullen met ijsbergsla en komkommer. Best lekker. De meiden snappen gelukkig best dat wij tussen de middag geen chips eten. 's Avonds is het me al een paar keer gelukt om iets lekkers te maken: een soort spaghetti met vriezergroenten, een soort spinaziemacaroni, een soort andijviestampot van 'turnip greens' (wat is dat?) en gehaktballen waar ik op de gok maar wat kruiden door heb gegooid en ik heb wat witbrood getoast en verkruimeld in plaats van beschuiten. Vanavond hadden we een soort lasagne. Zakjes voor saus kennen ze hier niet en ik kan ook niet alle ingrediënten vinden. De smaak was goed, maar hij was veel te droog... Maar ik heb flinke eters :-)
We realiseren ons hoe belangrijk routines zijn voor ons gevoel van 'normaal'. Op het moment moeten we echt overal over nadenken. Daar wordt je best moe van. En als je dan moe bent, denk je even lekker in bad te gaan, maar hoe werkt die sproeier eigenlijk? Voor je het weet krijg je een plens koud water over je heen. Bovendien hebben we hier een soort ventilator-verwarming die geacht wordt warme lucht rond te blazen, maar dat bij een koude buitentemperatuur niet altijd doet. Niets kouder dan een warm bad, in zo'n geval.
Ook op school gaat alles anders. Anna moet leren om in haar eigen hokje op een soort vloerkleed te blijven zitten ipv op een stoeltje. Dat valt niet mee als je niks begrijpt. Er is (in onze onwennige ogen) weinig structuur die houvast biedt. Geke begint haar dag met zelfstandig werken en de klas gaat op voor haar onverwachte momenten naar gym, muziek, library, lunch, e.d. Op zondag in de kerk herkennen Willem en ik vrij veel en we genieten van de gezamenlijke maaltijd en gelegenheid om elkaar te ontmoeten na de ochtenddienst, maar voor de kinderen is ook dit allemaal anders. Geke had er echt even moeite mee. Wat moet je als je letterlijk geen woord verstaat van de preek? We laten de kinderen weer net als vroeger een aantal kernwoorden afvinken om hen wat handvaten te geven voor het onderscheiden van woorden.
Afgelopen zaterdag waren we voor het eerst een deel van de dag thuis. We hoefden niet de hele dag naar de second hand shops en ook niet de hele dag naar school. Heerlijk, dacht ik. Maar het eerste dat Anna 's morgens zei toen ze bij ons in bed kroop, was: 'Ik wil eigenlijk in Nederland zijn.' Oja, dacht ik, ook thuis zijn is nieuw. Je hebt hier nog niet je vanzelfsprekende speelhoekjes, je zaterdagmorgenroutines, je bezigheden. Geke begon overigens direct een tent te bouwen en genoot daar overduidelijk van. Toen ze even later Anna erbij riep, genoot die gelukkig volop mee. Tot de tent was uitgespeeld. Toen moest ze weer nadenken over wat ze ging doen. Gelukkig gingen we toen naar een second hand shop. Dat is ondertussen ook een routine. Maar 's middags ben ik een tijd met haar gaan zitten knutselen. Ze had het echt even nodig.
We realiseren ons dat de kinderen het zwaarste werk moeten doen op het moment en verbazen ons niet dat ze 's avonds echt moe zijn en een kort lontje hebben. Veel gezinnen in de kerk en op school hebben verhuizingen achter de rug. Verhuizen over grote afstanden gebeurt hier veel. Nu hebben de meeste kinderen daarbij geen taalprobleem, maar ze hebben wel degelijk afscheid moeten nemen. Misschien worden onze kinderen mede daardoor goed opgenomen en hebben andere kinderen begrip voor hen. Veel ouders bemoedigen ons met woorden als: 'Ze zullen er veel van leren', 'Het is een goede gelegenheid voor hen om te leren hun vertrouwen op God te stellen', 'Het is belangrijk dat ze leren dat we hier geen blijvende stad hebben.' We hopen dat ze deze dingen inderdaad leren. Dat het niet alleen moeilijk voor hen is, maar dat het ook iets moois voortbrengt.
Dit schrijf ik allemaal niet om te klagen, maar omdat mensen ernaar vragen. Er valt echt niet zoveel te klagen. We hebben gelukkig een bed voor als we moe zijn en het duurt wel iets langer voor we erin liggen, en zo'n opgewaardeerd luchtbed slaapt weliswaar anders, maar als je moe bent, is dat niet onoverkomelijk. Ook de wetenschap dat hier mensen zijn waar we op terug kunnen vallen, geeft ons wat stevigheid. Op een bepaalde manier zijn dit (vooralsnog) wel grappige gewaarwordingen. Wat is een normaal, bekend, gewoon thuis toch heerlijk. Wat vereenvoudigen voorspelbare routines je leven toch enorm. Wat draaien veel van onze Nederlandse routines om orde, eenvoud en gezondheid. Soms zijn we al het nieuwe even zat en willen we inderdaad gewoon even in Nederland zijn.
Ik hoop wel dat we vanaf deze week minder energie hoeven te steken in het opbouwen van gewoontes. Dan kan Willem zich echt aan z'n studie gaan geven en dan kan ik hopelijk mijn werk gaan oppakken in de avonduren. Daar is het tot nu toe nog niet van gekomen. Willem heeft al wel mooie ervaringen opgedaan met medestudenten en vakken. Hij hoopt daar zeker nog over te schrijven.
Vrijdag hoopt Anna jarig te zijn. We hebben de Butterfields uitgenodigd. Hopelijk lukt het me om iets lekkers klaar te maken en het huis voor die tijd wat verder op orde te hebben. En indien niet, ze hebben ons gezegd dat ze eventueel eten meenemen en dat het zelfs bij hen kan!
-
14 Januari 2014 - 22:29
Gerarda:
Ha Liesbeth,
Je hebt schrijftalent. Ik heb vol genoegen je brief gelezen, en ben dankbaar dat de mensen daar je bemoedigen. Want van zo'n afstand en in mn eigen stoel heb ik makkelijk praten.
Veel sterkte, en de groeten aan Willem en de meisjes.
En een fijne verjaardag vrijdag. -
15 Januari 2014 - 10:46
Margreet:
Steeds weer even zo'n inkijkje in jullie Amerikaans-Nederlandse leventje. Je kunt het allemaal levendig beschrijven! Sterkte met alles en ga door met deze mooie verhalen want dat is echt een genot om te lezen!!
Fijn dat jullie daar lieve mensen om je heen hebben, die blijf je hard nodig hebben.
Doe het maar een beetje rustig aan Lies, en slik maar trouw je zwanger-vitaal pilletjes ;)
God Bless you!!
R&M -
15 Januari 2014 - 20:20
Betty:
Wat heerlijk dat jullie min of meer gesetteld zijn. Het blijft echt waar Liesbeth. Die drie Rs van Rust Reinheid en Regelmaat. Lekker dat daar een stijgende lijn in komt:-) -
17 Januari 2014 - 09:49
Peter En Gerjanne:
Hey Willem en Liesbeth,
Gefeliciteerd met jullie grote kleine meisje. Hopelijk blijft ze niet lang meer de jongste...
Gaat het goed met je Liesbeth?
Is het nog gelukt met de laptop?
We vinden het erg leuk om jullie verslagen te lezen, fijn dat het voorspoedig gaat. We vinden jullie erg moedig.
Liefs
Gerjanne en Peter -
17 Januari 2014 - 13:56
Pedro & Joanne:
Lieve fam!
Wat heerlijk om iets van jullie te horen.. Wat klinkt het ver weg als je schrijft over het eten en de zo andere stijl van leven. We genieten ook enorm van de verhalen van de meiden :)
We wensen jullie toe dat je rust, geluk en gezondheid mag ervaren.
En we zien uit naar de volgende blog!
Liefs, Pedro en Joanne
Ps. Overigens hadden wij ons aangemeld bij de mailinglist, maar krijgen we van jullie blogs geen bericht. We kijken zo nu en dan even. Maar hopelijk is dat niet bij teveel mensen zo. We melden ons nog wel een keer aan. -
18 Januari 2014 - 11:29
William En De Rest Van Het Zuiderkruis:
Anna Gefeliciteerd met je verjaardag gaat het goed met jullie in Amerika Lies en Willem en Geke jullie ook gefeliciteerd met jullie dochter en zusje. Groetjes Pieter Mariska en de kids -
18 Januari 2014 - 20:41
Albertine:
Ha Liesbeth,
Leuk om je verhalen te lezen. En heel erg herkenbaar allemaal. Je weg zien te vinden in een ander land: soms erg leuk en soms ook heel ingewikkeld. Wij zijn net gisteren verhuisd dus wij zitten nu ook in de enorme bende. Inderdaad, bij een verhuizing wordt je flexibiliteit wel getraind. Brr....
Groetjes,
Albertine -
20 Januari 2014 - 17:55
Wim En Gisela:
Beste Willem, Liesbeth, Geke en Anna,
Fijn om van jullie te lezen dat het goed gaat. Ondanks dat het wennen is aan een nieuwe omgeving, cultuur, taal en gewoontes. Ik had een mail gestuurd voor de verjaardag van Anna maar die is wellicht niet 'aangekomen'. Nogmaals van harte gefeliciteerd! En we hopen dat Anna zich in de nog wat vreemde omgeving, zich toch 'jarig' heeft gevoeld.
Zoals je schrijft is het voor de kinderen, maar ook voor ons, belangrijk om te leren dat we hier geen blijvende stad hebben. God zij dank niet! Dat we zo als pelgrims onze weg mogen gaan naar het nieuwe Jeruzalem wat komen zal. Door Hem geleid en gesterkt in al onze omstandigheden.
Gods leiding en zegen dagelijks toegewenst,
Wim en Gisela
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
