Een praatje en wat foto's
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Willem en Liesbeth
13 Februari 2014 | Verenigde Staten, Durham
Hallo allemaal,
We beginnen aardig in een ritme te komen! De 'nieuwe' mooi witleren bank helpt ons aan een stukje intieme gezelligheid. We kunnen weer heerlijk naast elkaar op de bank zitten. Het voorlezen uit de Soete Suikerbol is een dagelijkse routine waar we van genieten en sinds vorige week maak ik weer heerlijke bakjes koffie. De extra tijd die gaat zitten in het koken van de melk kan ik er nu graag voor over hebben. Een teken dat we beginnen te wennen. Voor Willem hebben we uiteindelijk ongezoete cacao gevonden bij de bakproducten, zodat we nu chocolademelk kunnen maken die niet mierzoet is.
Elke avond ruikt ons huis nu heerlijk naar zelfgebakken brood. We zijn vastbesloten om manieren te vinden om gezond te eten als we thuis zijn en hebben maar geaccepteerd dat we aankomen door alle keren dat we elders eten. We genieten dan vooral van alle heerlijke desserts: een haast onbeperkt aantal pies, cookies, chocolates, icecreams en cakes. Probeer dan de kinderen maar eens in toom te houden. Dat lukt mij niet eens ;-)
Vandaag hebben we weer een extra dagje vrij vanwege de sneeuw! Gek, in NL de warmste winter sinds eeuwen wellicht, hier de koudste. Vanmorgen zijn we met oude dozen van hellingen gegleden. Erg leuk. Bijzonder ook, want over de sneeuw van gisteren was een laagje ijs 'geregend', iets dat we in NL niet kennen. Bij elke stap zakte je door het ijs de sneeuw in. Het gleed geweldig! En vanmiddag viel er een nieuw pak goede plaksneeuw.
Het was erg leuk om vanmorgen direct met de kinderen te gaan glijden, want onder het ontbijt kwamen er weer heimweetranen boven. Soms is een kleine aanleiding daarvoor voldoende. Steeds weer maakt het ons bewust dat er onder de oppervlakte bij de kinderen veel onzekerheid zit. Wat wil je ook: de hele dag kun je nauwelijks of niet bijbenen wat er gebeurt en wat de mensen om je heen bedoelen. Bovendien had Geke dinsdag weer een andere juf en voor de tweede keer werd ze behandeld alsof ze ongehoorzaam was, terwijl ze in wezen niet begreep wat de bedoeling was. Ik heb haar nu een briefje gegeven dat ze aan elke onbekende juf of meester kan laten lezen.
Toch gaan de meiden met sprongen vooruit met hun Engels en gelukkig hebben ze ook leuke ervaringen. Ik zie hen ook meer contact maken met andere kinderen. En die andere kinderen zijn geweldig. De mensen hier zien ons als gasten en gasten staan hier heel hoog. Als er kindergasten zijn, is dat een gelegenheid om je kinderen op te voeden en hen te leren gastvrij te zijn. We merken dat de kinderen veel begrip hebben voor het feit dat onze kinderen zich niet goed uit kunnen drukken, dat ze hen soms nadrukkelijk bij iets betrekken en dat ze tegemoetkomend zijn. Omdat de klassen niet groot zijn, is er geen grote groepsdruk en splitst de klas niet in kleine groepjes. Iedereen hoort er vanzelfsprekend bij.
Vrijdag zullen de meiden hun ogen weer uitkijken. Dan is het Valentijnsdag en ook op school wordt dat gevierd. En aangezien Amerika het land van de superlatieven is, zijn er dan alleen maar grote hoeveelheden snoep en gebak en grote kado's. Zonder overdrijving: in de winkel liggen snoeppakketten van een meter hoog en knuffels van twee meter. De in onze ogen megalollie die we voor de kinderen hebben gekocht, valt waarschijnlijk in het niet op school. Tsja... Op school worden gelukkig (hopelijk) geen kado's uitgedeeld. Wij hebben ons best gedaan op kaartjes en verder nemen we allerlei soorten roze en rood fruit mee voor the party.
Wat erg fijn is, is dat ik binnenkort naar een verloskundige kan. Dat heeft een tijd geduurd, omdat de extra ziektekostenverzekering die we voor Amerika moesten afsluiten er lang over heeft gedaan voor ze besloten dat ze me wilden hebben. Afgelopen zondag vertelde ik aan een paar mensen in de gemeente dat ik nog geen uitsluitsel had. Het resultaat was dat me van drie kanten gratis medische hulp werd aangeboden! Dat heeft te maken met de sterke prolife-beweging hier. Heel mooi dat er zo'n sterk vangnet blijkt te zijn voor mensen die tussen wal en schip raken met hun zwangerschap. Vanmorgen kreeg ik bericht dat ik ben geaccepteerd en nu kan ik dus een afspraak maken. Overigens hebben we wel de indruk dat het goed gaat, maar we zien uit naar het moment dat ik leven ga voelen, wat binnen een paar weken kan zijn.
Ik probeer een aantal foto´s te plaatsen en zal kijken of er een mogelijkheid bestaat voor bijschriften.
We beginnen aardig in een ritme te komen! De 'nieuwe' mooi witleren bank helpt ons aan een stukje intieme gezelligheid. We kunnen weer heerlijk naast elkaar op de bank zitten. Het voorlezen uit de Soete Suikerbol is een dagelijkse routine waar we van genieten en sinds vorige week maak ik weer heerlijke bakjes koffie. De extra tijd die gaat zitten in het koken van de melk kan ik er nu graag voor over hebben. Een teken dat we beginnen te wennen. Voor Willem hebben we uiteindelijk ongezoete cacao gevonden bij de bakproducten, zodat we nu chocolademelk kunnen maken die niet mierzoet is.
Elke avond ruikt ons huis nu heerlijk naar zelfgebakken brood. We zijn vastbesloten om manieren te vinden om gezond te eten als we thuis zijn en hebben maar geaccepteerd dat we aankomen door alle keren dat we elders eten. We genieten dan vooral van alle heerlijke desserts: een haast onbeperkt aantal pies, cookies, chocolates, icecreams en cakes. Probeer dan de kinderen maar eens in toom te houden. Dat lukt mij niet eens ;-)
Vandaag hebben we weer een extra dagje vrij vanwege de sneeuw! Gek, in NL de warmste winter sinds eeuwen wellicht, hier de koudste. Vanmorgen zijn we met oude dozen van hellingen gegleden. Erg leuk. Bijzonder ook, want over de sneeuw van gisteren was een laagje ijs 'geregend', iets dat we in NL niet kennen. Bij elke stap zakte je door het ijs de sneeuw in. Het gleed geweldig! En vanmiddag viel er een nieuw pak goede plaksneeuw.
Het was erg leuk om vanmorgen direct met de kinderen te gaan glijden, want onder het ontbijt kwamen er weer heimweetranen boven. Soms is een kleine aanleiding daarvoor voldoende. Steeds weer maakt het ons bewust dat er onder de oppervlakte bij de kinderen veel onzekerheid zit. Wat wil je ook: de hele dag kun je nauwelijks of niet bijbenen wat er gebeurt en wat de mensen om je heen bedoelen. Bovendien had Geke dinsdag weer een andere juf en voor de tweede keer werd ze behandeld alsof ze ongehoorzaam was, terwijl ze in wezen niet begreep wat de bedoeling was. Ik heb haar nu een briefje gegeven dat ze aan elke onbekende juf of meester kan laten lezen.
Toch gaan de meiden met sprongen vooruit met hun Engels en gelukkig hebben ze ook leuke ervaringen. Ik zie hen ook meer contact maken met andere kinderen. En die andere kinderen zijn geweldig. De mensen hier zien ons als gasten en gasten staan hier heel hoog. Als er kindergasten zijn, is dat een gelegenheid om je kinderen op te voeden en hen te leren gastvrij te zijn. We merken dat de kinderen veel begrip hebben voor het feit dat onze kinderen zich niet goed uit kunnen drukken, dat ze hen soms nadrukkelijk bij iets betrekken en dat ze tegemoetkomend zijn. Omdat de klassen niet groot zijn, is er geen grote groepsdruk en splitst de klas niet in kleine groepjes. Iedereen hoort er vanzelfsprekend bij.
Vrijdag zullen de meiden hun ogen weer uitkijken. Dan is het Valentijnsdag en ook op school wordt dat gevierd. En aangezien Amerika het land van de superlatieven is, zijn er dan alleen maar grote hoeveelheden snoep en gebak en grote kado's. Zonder overdrijving: in de winkel liggen snoeppakketten van een meter hoog en knuffels van twee meter. De in onze ogen megalollie die we voor de kinderen hebben gekocht, valt waarschijnlijk in het niet op school. Tsja... Op school worden gelukkig (hopelijk) geen kado's uitgedeeld. Wij hebben ons best gedaan op kaartjes en verder nemen we allerlei soorten roze en rood fruit mee voor the party.
Wat erg fijn is, is dat ik binnenkort naar een verloskundige kan. Dat heeft een tijd geduurd, omdat de extra ziektekostenverzekering die we voor Amerika moesten afsluiten er lang over heeft gedaan voor ze besloten dat ze me wilden hebben. Afgelopen zondag vertelde ik aan een paar mensen in de gemeente dat ik nog geen uitsluitsel had. Het resultaat was dat me van drie kanten gratis medische hulp werd aangeboden! Dat heeft te maken met de sterke prolife-beweging hier. Heel mooi dat er zo'n sterk vangnet blijkt te zijn voor mensen die tussen wal en schip raken met hun zwangerschap. Vanmorgen kreeg ik bericht dat ik ben geaccepteerd en nu kan ik dus een afspraak maken. Overigens hebben we wel de indruk dat het goed gaat, maar we zien uit naar het moment dat ik leven ga voelen, wat binnen een paar weken kan zijn.
Ik probeer een aantal foto´s te plaatsen en zal kijken of er een mogelijkheid bestaat voor bijschriften.
-
14 Februari 2014 - 07:57
Omekeesentantejans:
Ha Liesbeth, een mooi verhaal weer. En prachtige foto's! Ik zie dingen terug die me aan vroeger doen denken en die jij zeker meegekregen hebt: fantasie in spel, eerst in het maken of organiseren en daarna in het spelen ermee. Wat een voordeel, want dan heb je 2 x plezier.
Gefeliciteerd ook met je nieuwe neefje. Hopelijk mag het de goede kant opgaan.
Jij ook sterkte in je zwangerschap. Prachtige pro-life-foto van je :-)
Lievegroet, ook voor Willem en de meiden. -
14 Februari 2014 - 09:15
Ellen:
Leuk die foto's! Kunnen we even meekijken. Interessante lessen krijgen Geke en Anna, jullie genieten hier vast alle 3 van. En de sneeuw kunnen ons hier idd niet voorstellen. Geniet ervan!
Groetjes aan jullie allemaal! -
14 Februari 2014 - 16:28
NEL:
Ha beste pioniers, Wat ben ik jaloers op de meiden, ja Geke en Anna, jullie genieten vast van die sneeuw, hé?
Fijn, dat het begint te wennen en dat jullie Engels steeds beter wordt. Dat jullie zulke aardige mensen ontmoeten.....
Toch ook wel VEEL nieuwe dingen, hé?
Leuke foto''s en meiden als jullie tijd over hebben, vertel dan iets over jullie lessen, ja....
Ja, Liesbeth, je groeit al lekker en zal zeker uitzien naar het ",, dartelen''.
Ook groeten aan Willem en gefeliciteerd met jullie nieuwe neefje, tot horens! -
15 Februari 2014 - 15:14
Margreet:
Ik heb even zitten genieten van de leuke foto's! Prachtig! -
17 Februari 2014 - 11:38
Pedro,Joanne:
Lieve WLGA,
Mooie foto's zeg! We hebben ervan genoten om weer een update van jullie te zien.
Goed om te horen dat jullie lief en behulpzaam worden behandeld daar.
En genieten jullie maar van de sneeuw daar meiden, hier is nog geen vlokje gevallen, eigenlijk best saai ;)
Fijn dat jullie binnenkort naar de verloskundige kunnen!
Wij genieten ook van de zelfgemaakte broodjes en denken bij ieder broodje aan jullie! :)
Liefs, P&J -
21 Februari 2014 - 13:57
Johan En Nellie Weenink:
Hallo allemaal daar aan de overkant. Wat een geweldige sneeuw zeg hier nog geen vlokje gezien... Wel beginnen sommige boompjes al bladeren te vertonen heel voorzichtig! Wat een leuke foto's... Tja alles in Amerika groot dus ook het snoep... en de buik omvang... gelukkig dat je ook nog producten zonder energie knallers kan vinden! heerlijk die gastvrijheid daar geniet er van.
namens ons beide de hartelijke groeten. -
21 Februari 2014 - 20:04
Peter En Gerjanne:
Ha lieve fam,
Inmiddels zijn we weer een week verder en vraag ik me af wat jullie nu weer te vertellen hebben... Nog niks nieuws dus. We checken regelmatig jullie weblog, want wij krijgen ook geen mail bij nieuwe berichten.
Leuk, die foto's! Op die sneeuw zijn wij Hollanders wel een beetje jaloers. Althans... inmiddels komt er toch ook al weer ruimte voor lente-verlangens. Nu de narcisjes buiten al uitkomen en de forsythia voorzichtig gaat bloeien kan ik me bij een witte wereld ook niet zoveel meer voorstellen.
Lies, 's avonds lekker op jullie 'nieuwe' bank onderuit en wachten op de eerste kriebeltjes... Als je die kleine nieuwe boys uit de fam gezien hebt, verlang je weer naar zo'n klein sparteltje!
Veel liefs,
Gerjanne en boyZzzz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
