De kerk - II

Willem is naar de prayer meeting van de kerk en ik maak van de gelegenheid gebruik om een blog te schrijven die ik al een tijd in m’n hoofd heb. Elke woensdagavond is er een prayer meeting in de kerk. Vooraf wordt gezamenlijk gegeten. Kerkelijke activiteiten zijn hier volgens mij altijd inclusief maaltijd en worden tamelijk vroeg afgerond. Willem verwacht ik om half 9 wel thuis. Zodoende kunnen ook hele gezinnen aanwezig zijn (mits ze homeschoolen, zoals de meeste christelijke gezinnen hier. Voor ons wordt het te laat.) Onze gemeente hier staat in de Schotse presbyteriaanse traditie en een kerk zonder prayer meeting is daarin ondenkbaar.
Maar mijn blog gaat dit keer over de mensen die we ontmoeten. Want bij alle indrukken die we opdoen, vind ik dit toch wel de meest intensieve. We leren veel van deze ontmoetingen. Wat precies kunnen we niet eens altijd duidelijk onder woorden brengen. In ieder geval kijken we door al deze mensen even in een heel puriteinse geloofscultuur die tegelijk sterk betrokken is op de wereld. Gezien het feit dat velen van hen niet of vaag christelijk zijn opgevoed, is dat niet vreemd, maar wel heel mooi om mee te maken. Soms moeten we wel bewust onze Nederlandse bril even afzetten om te zien wie deze mensen zijn.

Kent en Rosaria hebben we al eerder genoemd. Wie de moeite neemt om Rosaria’s boek Een onwaarschijnlijke bekering te lezen, dat binnenkort in het Nederlands uitkomt, zal hen beter leren kennen. Kent komt uit een seculier milieu en is diepgaand beïnvloed door zowel de Westminster Catechismus als de puriteinse visie op het pastoraat. Het kennen van je eigen hart en de voortdurende belijdenis van onze zonde hebben een heilzame werking, omdat ze samengaan met een sterke nadruk op het leven vanuit de Heere Jezus Christus. Rosaria is Rooms-Katholiek opgevoed. Later heeft ze het geloof achter zich gelaten en tien jaar lang heeft ze als lesbienne geleefd. God heeft wonderlijk in haar gewerkt. Ze heeft een diepe bewogenheid met de mensen om haar heen en overal waar ze is deelt ze op de een of andere manier liefde uit.

Charlie is de dikste ouderling die we ooit gezien hebben. Hij heeft de gave om, ondanks de taalkloof, grapjes te maken met onze kinderen. Hij beweert dat hij altijd chocola eet als zijn vrouw er niet is. Charlie is opgegroeid in een omgeving waar persoonlijk geloof niet belangrijk was. Hij gaat wekelijks een dag met Kent op pad om contacten te leggen in de buurt waar de kerk staat. Hij heeft vroeger twee maanden aan Duke gestudeerd, omdat hij predikant wilde worden. ‘De grootste vergissing ooit’, beweert hij nu. Hij ging vervolgens aan het werk in de bouw, helemaal onderaan. Omdat hij niet dronk, kon hij al snel opklimmen tot chauffeur en verder. Charlie had en heeft een vruchtbaar leven en bereikt veel mensen. Bovendien is hij actief in bovenkerkelijke vergaderingen. Daarover rapporteert hij erg open in de gemeente, waarbij hij zijn zorgen over de ‘politieke’ manier waarop beslissingen soms worden genomen niet verbergt.

Debbie is de vrouw van Charlie. Een prachtige, toegewijde vrouw. De eerste die de wc’s gaat schoonmaken en zorgt dat de boel netjes achterblijft en een praktisch organisatietalent. Ze is de enige die hoofdbedekking draagt in de kerk. Er is hier geen sociale druk om dat te doen en ook geen druk om het niet te doen.

Amanda heeft naar Amerikaans gebruik haar gezicht altijd volkomen blank gemaakt met een of andere finishing touch. In mijn ogen heeft dat iets zo onechts, dat het even duurde voor ik haar zag. Maar toen ik met haar deelde dat het me zwaar viel dat ik steeds geen verloskundige controle kon krijgen, was haar eerste reactie: ‘Zie het als een uitnodiging van God om je vertrouwen meer op hem te stellen dan op de dokters. Hij is het die voor je kindje zorgt.’ Zo direct was ik het niet gewend, maar ik kan het wel waarderen. Temeer nog toen ze vertelde dat zij dit met pijn en moeite moest leren toen twee zwangerschappen voortijdig werden afgebroken, een met 17 en een met 34 weken. Amanda heeft vier kinderen en ze hebben er nu een zwart baby’tje als pleegkindje bij, dat ze willen adopteren als dat nodig is. Het is hier nog steeds uitzonderlijk als blanken zwarte kinderen adopteren, maar in deze gemeente wordt het aangemoedigd. Amanda komt uit een rooms-katholiek milieu en is door haar man de Bijbel gaan lezen.

Chris, de man van Amanda, komt uit een sterk antinomiaanse sekte waarin de Bijbel alleen begrepen werd door de leider. Door zijn rooms-katholieke baas werd hij uitgedaagd om in de Bijbel te controleren of zijn leider gelijk had en hij trok zijn conclusies. Het werd een enorme honger naar meer kennis en hij verlangde naar een kerk die hem onderwees. Uiteindelijk kwam hij bij een Bijbelcursus uit en toen hij ging opletten welke christenen veel bijbelkennis hadden, kwam hij bij een presbyteriaanse gemeente. Chris en Amanda willen met hun gezin graag in Durham gaan wonen. Hun kinderen groeien nu op in een dorpse gemeenschap waar iedereen christen is en waar het christendom als vanzelf een cultureel riante positie wordt. Ze willen hun mooie omgeving graag inruilen voor een omgeving waar alles iets minder vanzelfsprekend is, waar hun kinderen moeten kiezen en waar ze als gezin kunnen dienen onder mensen die niet ‘middle class’ zijn.

De Templetons verwachten hun zevende kindje. Brooke komt uit een liberaal christelijk milieu en is door een vriendin op haar zestiende tot persoonlijk geloof gekomen. Voor de Zuidelijke Baptisten hebben ze een aantal jaren als zendeling in het Midden-Oosten en China gewerkt. Omdat ze overtuigd raakten dat ze hun kinderen niet van de doop mochten uitsluiten, hebben ze zich bij deze gemeente aangesloten. Ze wonen sinds de zomer hier buitenaf. Twee jaar lang hebben ze in Virginia tevergeefs geprobeerd een boerderij op te zetten vanuit het ideaal om als gezin een gemeenschap te vormen. Ze homeschoolen dan ook, maar vinden het jammer dat Michael nu lange dagen weg is van huis voor zijn werk als makelaar. De laatste weken hadden ze veel kleinere en grotere tegenslagen. In een mailtje hierover groet Brooke: ‘Leaning upon our Lord, praying that His joy be our strength in these days, Brooke.’ Die directheid is hier niet vanzelfsprekend, maar wel gangbaar. De Templetons willen op Gods tijd graag weer betrokken zijn bij zending.

Susannah werkt als wetenschapper bij Duke. Ze is erg bescheiden en een achtergrondfiguur, maar slaat geen prayer meeting over. Ze leidt een toegewijd leven en zoekt naar mogelijkheden om te dienen. Zij is degene die Christie, een aan drugs verslaafde vrouw, van tijd tot tijd meebrengt en haar vertrouwen wint. Ik denk dat ze er wel twee of drie keer in de week naartoe gaat. Zelf is Susannah veel gast bij Kent en Rosaria. Het lijkt of ze hier een soort nieuwe familie vindt, een basis om vanuit te werken.

Matthew is ook een exchange student, vanuit Singapore. Hij zoekt op zijn vriendelijke Aziatische manier altijd manieren om te dienen. Hij houdt de deur voor je open, veegt de tafels af of haalt de borden op. Hij studeert geschiedenis en wil graag een baan bij de overheid. Volgens hem zijn er weinig christenen in overheidsdienst in Singapore. Matthew wil er graag zijn licht laten schijnen.

Papa Leverett is de vader van Charlie, het oudste gemeentelid en haast doof. Zijn grote hobby is taarten bakken voor het desert en ze zijn heerlijk. Papa Leverett vindt het geweldig dat we uit Nederland komen. Hij is als jong soldaat in april 1945 nog ingezet bij de bevrijding en is zodoende door Nederland gekomen. We hebben hem er uitgebreid voor bedankt.

Danny en Hannah studeren beide aan Duke Divinity School en hopen in augustus te trouwen. Danny is vanuit een ongelovige achtergrond in een Pinksterkerk terecht gekomen. Na de eerste vreugde liep hij hard aan tegen zijn eigen strijd tegen de zonde, die sterk in contrast stond met het overwinningsgeloof dat hij daar hoorde. Hij kreeg de Heere Jezus daardoor op een nieuwe manier nodig. Bij de zondagsschool voor de volwassenen stelt Danny vaak diepgaande en basale vragen. Het is mooi om te zien hoe hij gefocust is op de Bijbelse onderbouwing. Het is ook mooi hoe open deze gemeente staat voor vragen. Niemand voelt zich ‘te volwassen’ om een vraag te stellen en als predikant heeft Kent zeker gezag, maar hij is niet de enige die iets weet. Hij aarzelt bovendien niet om een vraag te parkeren om er eerst op te kunnen studeren. Iets dat hij met een boekentip ook gerust aan Danny zelf overlaat, overigens. Hannah is de zachtheid en de rust zelve en daarmee een prachtige aanvulling op haar toekomstige man.

Malechai is met zijn zus Isabelle het jongste lid van de gemeente. Ze hebben als jonge tieners al belijdenis gedaan en nemen die belijdenis heel serieus. Ik heb hier tot nu toe niet de pubercultuur ontmoet die we in Nederland hebben. Er zijn ook niet veel jongeren in de kerk, maar de jongeren die er zijn, ervaren we als heel positief. Ze overschreeuwen zichzelf niet en staan open om te leren. Ze gaan bovendien relaties aan met volwassenen, die daar erg open voor staan. Malechai zie ik bijvoorbeeld regelmatig met Charlie praten.

Margaret en Philip wonen sinds de zomer hier. Philip heeft een ringetje in zijn lip en Margaret een tattoo op haar schouder, die ik overigens per ongeluk zag, want ze houdt hem keurig bedekt  Margaret en Philip komen uit een zustergemeente in Indiana. Ze zijn nu vier jaar getrouwd en hebben een moeilijke start gemaakt. Philip kon geen werk vinden en Margaret moest daardoor lange dagen werken. Dat betekende voor hen dat ze kinderen moesten uitstellen. De sociale wetten zijn hier veel minder riant voor zwangere en zogende vrouwen dan in Nederland. Toen Philip werk kon krijgen in NC, zijn ze verhuisd. Een behoorlijk offer, het gaat om een afstand van 10 uur rijden, maar ondertussen wisten ze waarvoor ze het deden: nu Margaret niet meer hoeft te werken (wat overigens een keuze is voor een lagere levensstandaard), willen ze, voordat ze zelf een gezin stichten, de komende jaren eerst besteden aan het opvangen van pleegkinderen tussen de 5 en 10 jaar uit moeilijke situaties. Dat is niet niks, maar deze categorie kinderen heeft het hier in de VS erg moeilijk. Gezinsplanning ervaren christenen hier breed als een christelijke verantwoordelijkheid, zowel als het gaat om bewust wel kinderen krijgen als om het uitstellen van de kinderwens.

Jonathan is afkomstig uit Zuid Korea, maar in Amerika opgegroeid. Sinds kort bezoekt hij de gemeente. Via zijn studiegenoten was hij bijna verzeild bij een Oosterse ‘christelijke’ sekte. Jonathan stelt veel vragen en daar is alle ruimte voor.
Hiermee heb ik de meeste mensen uit de gemeente wel gehad. De gemeente is nog klein en iedereen heeft dan ook z’n taak. Ook mensen die er nog maar kort zijn. Een aantal mensen kennen we nog wat minder goed en regelmatig komen er gasten langs. Zo kwam er kort geleden een predikantsechtpaar dat geïnteresseerd was in het zingen van psalmen in de eredienst. Een gemeente die alleen maar psalmen zingt is in Amerika uitzonderlijk. Vorige week kwam er een stel langs dat op zoek was naar een kerk in hun nieuwe woonplaats. Hier is het heel gewoon om dan eerst een poosje te gaan winkelen. Ann komt regelmatig op doorreis langs. Ze is nu een jaar christen en als ze hier is logeert ze bij Kent en Rosaria. De gastvrijheid van Kent en Rosaria is duidelijk een sleutel in het groeiende gemeenteleven.