Dag school...
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Willem en Liesbeth
26 Mei 2014 | Verenigde Staten, Durham
Vrijdag hebben we alweer afscheid genomen van school. Niet zonder tranen, zowel van de kinderen als van hun klasgenoten. Ik hou me flink en slik een keer. Apart, op zo’n moment voelen we dat we ons, ondanks alle trials, gehecht hebben.
Daar zijn we dankbaar voor. Aan het begin konden we niet denken dat de kinderen hun klasgenoten en jufs zouden gaan missen. Niet zelden gingen ze onder protest of met een bedrukt gezicht de strijd weer aan. Maar de laatste maand hadden ze het echt over vriendinnen en zag ik hen genieten van de interactie met de andere kinderen.
Dat ook de andere kinderen daarvan genoten, bewees het afscheid wel. Meer dan een moeder vertelde me dat haar zoon of dochter had gehuild omdat Geke wegging. De kindergarten is er wat minder expliciet mee bezig, maar Natalie heeft zich ervan verzekerd dat ze met Anna brieven zal blijven schrijven. Zelf hadden we afscheidskaartjes gemaakt en ook de meiden kregen een paar hartverwarmende kadootjes.
Het was trouwens een hele ceremonie, die laatste schooldag! De Amerikaanse prestatiecultuur liet zich zien in alle rewards (certificaten) die werden uitgedeeld. De officiële zelfs in de kerk: voor het bereiken van een niveau, voor het lezen van een aantal boeken, voor een bijzondere prestatie bij rekenen en lezen, voor sportprestaties...
En die rewards schijnen nog belangrijk te zijn ook voor de fondsen die je later kunt krijgen voor je vervolgstudie. Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met klappen om de baby en m’n rug wat te sparen. Klas 1 tot 4 zat bij elkaar en gemiddeld kregen de kinderen zo’n twee rewards, denk ik.
Cresset probeert deze cultuur wat te ‘christianiseren’ door rewards uit te delen op het gebied van karaktervorming: ze hebben een reward voor ‘showing a Christ-like character’, een reward voor citizenship (burgerlijke deugden) en een voor het overwinnen van moeilijkheden. Deze laatste heeft Geke gekregen, en daar zijn we natuurlijk heel trots op!
Anna’s klas sloot op donderdagavond al af met de graduation. Dat is een officieel diploma waarvoor de kinderen eerst op het podium aan de (groot-)ouders moesten laten zien wat ze hadden geleerd. Van te voren had de school zich er echter van verzekerd dat dit onderdeel niet meer mis kon gaan, want de hele ceremonie is minstens twintig keer met de kinderen ingestudeerd. (Dat was twintig keer een uur lang oefenen, tamelijk boring, maar ja, wat belangrijk is moet voorgaan.)
Toen alle kinderen hun deel hadden gepresenteerd, mochten ze in witte toga met pet weer het podium op en kregen ze hun diploma en een officieuze reward van de juf, die had geprobeerd een uitmuntende karaktereigenschap bij elk kind te benoemen. Anna kreeg een certificaat voor de ‘gave van moed, ze leeft en leert met moed, plezier en vertrouwen’.
We zijn dankbaar voor de jufs die de kinderen hebben gehad. Beide jufs hebben de kinderen echt gezien en hen geholpen en bemoedigd om de vele hobbels te nemen die de schoolervaring met zich meebracht.
Met al deze afscheidsperikelen is de afgelopen week crazy busy geweest. Anna’s juf viel nog twee dagen uit en daardoor ben ik meer op school geweest. De meiden hadden allebei nog een schoolreis, Anna een pyjamadag op school en woensdag was het Field Day. Dat is ongeveer wat wij op koninginnedag doen en we hebben er enorm van genoten.
De rest van onze energie ging op aan het bakken van Hollandse boterkoek voor alle mensen op school die ons geholpen hebben en het maken van zakjes en kaartjes voor jufs en klasgenoten. De meiden zijn daar gemotiveerd mee bezig geweest, hoewel Anna aan het eind wat klaagde over hoofdpijn, want ze had ‘zooooooveel vlaggetjes geschreven...’
Het kostte me wel wat hoofdbrekens om te bedenken hoe je in een andere cultuur afscheid neemt, maar het is gelukt, met uitzondering van de belangrijkste administratiejuf die ik vergeten was en die toch erg veel voor ons gedaan heeft... Maar ze was tevreden als ik het recept zou sturen. De baby heeft zich kranig gehouden en Willem heeft wat minder gestudeerd, maar ondertussen toch nog het eerste hoofdstuk van zijn eindscriptie afgerond.
De laatste vier weken zullen zich wel vullen: Geke moeten we nog wat bijwerken met rekenen, we hebben nog verschillende uitnodigingen liggen, we hebben een badje op het balkon staan en de kinderen spelen heerlijk schooltje met Geke’s Engelse schoolboeken. Verder bereiden we ons voor op ons vertrek en op de baby.
Willem heeft zaterdag iets liefs voor me gedaan waar ik wel wat om moest gniffelen: hij heeft met de luchtvaartmaatschappijen gebeld om een stoel met meer ruimte voor me. Die hadden ze niet, maar het idee dat hij een halfuur antwoordapparaten trotseert om voor mij te zorgen, is natuurlijk geweldig! Ik voel me nog steeds erg goed en zie tot nog toe niet erg tegen de terugreis op. Het afscheid valt me zwaarder, maar het welkom zal ons opnieuw goeddoen.
Daar zijn we dankbaar voor. Aan het begin konden we niet denken dat de kinderen hun klasgenoten en jufs zouden gaan missen. Niet zelden gingen ze onder protest of met een bedrukt gezicht de strijd weer aan. Maar de laatste maand hadden ze het echt over vriendinnen en zag ik hen genieten van de interactie met de andere kinderen.
Dat ook de andere kinderen daarvan genoten, bewees het afscheid wel. Meer dan een moeder vertelde me dat haar zoon of dochter had gehuild omdat Geke wegging. De kindergarten is er wat minder expliciet mee bezig, maar Natalie heeft zich ervan verzekerd dat ze met Anna brieven zal blijven schrijven. Zelf hadden we afscheidskaartjes gemaakt en ook de meiden kregen een paar hartverwarmende kadootjes.
Het was trouwens een hele ceremonie, die laatste schooldag! De Amerikaanse prestatiecultuur liet zich zien in alle rewards (certificaten) die werden uitgedeeld. De officiële zelfs in de kerk: voor het bereiken van een niveau, voor het lezen van een aantal boeken, voor een bijzondere prestatie bij rekenen en lezen, voor sportprestaties...
En die rewards schijnen nog belangrijk te zijn ook voor de fondsen die je later kunt krijgen voor je vervolgstudie. Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met klappen om de baby en m’n rug wat te sparen. Klas 1 tot 4 zat bij elkaar en gemiddeld kregen de kinderen zo’n twee rewards, denk ik.
Cresset probeert deze cultuur wat te ‘christianiseren’ door rewards uit te delen op het gebied van karaktervorming: ze hebben een reward voor ‘showing a Christ-like character’, een reward voor citizenship (burgerlijke deugden) en een voor het overwinnen van moeilijkheden. Deze laatste heeft Geke gekregen, en daar zijn we natuurlijk heel trots op!
Anna’s klas sloot op donderdagavond al af met de graduation. Dat is een officieel diploma waarvoor de kinderen eerst op het podium aan de (groot-)ouders moesten laten zien wat ze hadden geleerd. Van te voren had de school zich er echter van verzekerd dat dit onderdeel niet meer mis kon gaan, want de hele ceremonie is minstens twintig keer met de kinderen ingestudeerd. (Dat was twintig keer een uur lang oefenen, tamelijk boring, maar ja, wat belangrijk is moet voorgaan.)
Toen alle kinderen hun deel hadden gepresenteerd, mochten ze in witte toga met pet weer het podium op en kregen ze hun diploma en een officieuze reward van de juf, die had geprobeerd een uitmuntende karaktereigenschap bij elk kind te benoemen. Anna kreeg een certificaat voor de ‘gave van moed, ze leeft en leert met moed, plezier en vertrouwen’.
We zijn dankbaar voor de jufs die de kinderen hebben gehad. Beide jufs hebben de kinderen echt gezien en hen geholpen en bemoedigd om de vele hobbels te nemen die de schoolervaring met zich meebracht.
Met al deze afscheidsperikelen is de afgelopen week crazy busy geweest. Anna’s juf viel nog twee dagen uit en daardoor ben ik meer op school geweest. De meiden hadden allebei nog een schoolreis, Anna een pyjamadag op school en woensdag was het Field Day. Dat is ongeveer wat wij op koninginnedag doen en we hebben er enorm van genoten.
De rest van onze energie ging op aan het bakken van Hollandse boterkoek voor alle mensen op school die ons geholpen hebben en het maken van zakjes en kaartjes voor jufs en klasgenoten. De meiden zijn daar gemotiveerd mee bezig geweest, hoewel Anna aan het eind wat klaagde over hoofdpijn, want ze had ‘zooooooveel vlaggetjes geschreven...’
Het kostte me wel wat hoofdbrekens om te bedenken hoe je in een andere cultuur afscheid neemt, maar het is gelukt, met uitzondering van de belangrijkste administratiejuf die ik vergeten was en die toch erg veel voor ons gedaan heeft... Maar ze was tevreden als ik het recept zou sturen. De baby heeft zich kranig gehouden en Willem heeft wat minder gestudeerd, maar ondertussen toch nog het eerste hoofdstuk van zijn eindscriptie afgerond.
De laatste vier weken zullen zich wel vullen: Geke moeten we nog wat bijwerken met rekenen, we hebben nog verschillende uitnodigingen liggen, we hebben een badje op het balkon staan en de kinderen spelen heerlijk schooltje met Geke’s Engelse schoolboeken. Verder bereiden we ons voor op ons vertrek en op de baby.
Willem heeft zaterdag iets liefs voor me gedaan waar ik wel wat om moest gniffelen: hij heeft met de luchtvaartmaatschappijen gebeld om een stoel met meer ruimte voor me. Die hadden ze niet, maar het idee dat hij een halfuur antwoordapparaten trotseert om voor mij te zorgen, is natuurlijk geweldig! Ik voel me nog steeds erg goed en zie tot nog toe niet erg tegen de terugreis op. Het afscheid valt me zwaarder, maar het welkom zal ons opnieuw goeddoen.
-
27 Mei 2014 - 06:05
Andre En Gerarda:
Ha Liesbeth,
Je hebt er weer een prachtig verhaal van gemaakt. En wat een belevenissen allemaal zeg. En wat een dappere meiden hebben jullie!
Hebben ze daar ook grote gezinnen, want k zit hier op mn stoel wel n beetje te beven van al die drukte.
Sterkte met de laatste loodjes,
groetjes
-
27 Mei 2014 - 07:58
Arjanne:
hoi Liesbeth,
Mooi verhaal. Mooi hoe je in zo korte tijd toch thuis kunt raken op een nieuwe plek en hoe jullie zijn opgevangen! Nog een mooie paar weken daar en sterkte met afscheid nemen!
Arjanne -
27 Mei 2014 - 10:13
Marieke L.:
En hebben ze gesmuld van de Hollandse boterkoek? Sterkte met alle drukte en het afscheid nemen... Geef de baby een aai van ons. Liefs, Marieke. -
27 Mei 2014 - 10:49
Corine:
Ha Lies,
Leuk je verhaal te lezen! Pff best lastig lijkt me om weer afscheid te moeten nemen!
Heerlijk dat de kinderen wel echt vriendinnetjes hebben gekregen! Ze hebben straks ook iets moois om op terug te kijken. Uniek dat je ook de Amerikaanse school/prestatie cultuur nu van zo dicht bij mee maakt, je leest dat altijd in van die Amerikaanse romans.
Lief van Willem dat hij die stoel wilde regelen.. Ben erg benieuwd hoe dik je bent ;-)
Zin om jullie weer te zien over een paar weekjes!
Lfs, Corine -
27 Mei 2014 - 14:41
Rieneke En Robert:
Dat hadden we in januari niet kunnen denken dat afscheid nemen zo moeilijk zou zijn maar het is een goed teken. Tja, dat wordt vast weer wennen straks in jullie eigen kikkerlandje. We kijken al weer uit naar jullie komst maar of wij, nuchtere Hollanders jullie kunnen ontvangen zoals die Amerikanen dat betwijfel ik, maar ja dan staan jullie gelijk weer met 2 benen op de (Hollandse) grond:).
Succes met de laatste loodjes!
-
27 Mei 2014 - 15:37
Mam R:
sjonge Liesbeth, ik ben helemaal verbaasd, over zoveel hartelijkheid (en drukte) bij jullie afscheid. Als het straks nu maar niet heel erg 'kil' is in Nederland....
eerst maar eens lekker bij komen en dan zullen jullie best weer weten hoe blij wij zijn dat jullie 'gewoon' bereikbaar zijn. en hoe warm dat kan zijn. Mooie ervaring voor de meiden, maar afscheid nemen doet altijd een beetje pijn.... sterkte voor de tijd die nog komt....
liefs papa en mam -
29 Mei 2014 - 16:27
Joanne:
Mooi verhaal weer. Wat leuk ook om te lezen hoe het op z'n Amerikaans gaat, zo'n einde van het schooljaar.
Geniet nog van de laatste weken daar, ze zullen wel omvliegen!
Liefs Joanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
