Naar de kerk
Door: Willem
Blijf op de hoogte en volg Willem en Liesbeth
02 Februari 2014 | Verenigde Staten, Durham
Er zijn veel kerken hier in Durham. North Carolina is een van de staten in het gebied in het zuiden van de VS dat wordt aangeduid als de ‘Bible-Belt’. Als je door de stad rijdt, krijg je het gevoel dat er in iedere wat langere straat wel een kerk staat, of drie. Ze zijn er in allerlei soorten en maten. Er zijn heel wat gemeenten die zich rekenen tot de ‘evangelicals’. Dat woord heeft in de VS een iets andere klank dan ‘evangelisch’ in Nederland. Het betekent zo veel als Bijbelgetrouw. Uiterlijk lijken ze wel veel op evangelische kerken in Nederland, met niet-traditionele, eigentijdse vormen in de eredienst.
Wij hebben ons aangesloten bij een kleine reformatorische gemeente, de First Reformed Presbyterian Church. Deze gemeente maakt deel uit van de Reformed Presbyterian Church in North America (RPCNA). Dit kleine kerkverband (zo’n 7000 leden) heeft zijn wortels in de traditie van de Schotse covenanters. Dat is nog steeds te merken aan het feit dat er in de diensten alleen psalmen gezongen worden, en vooral dat dit zonder muzikale begeleiding gebeurt. De kerk houdt vast aan het zogeheten ‘regulative principle’, dat stelt dat in de eredienst alleen is toegestaan wat God expliciet in de Bijbel heeft geboden.
We zijn deze gemeente op een wat merkwaardige manier op het spoor gekomen, waarin we de leiding van de Heere hebben gemerkt. Dit voorjaar las ik (Willem) een boek van Rosaria Butterfield, waarin ze beschrijft hoe ze als linkse, lesbische hoogleraar Engels bekeerd werd tot het christelijk geloof. (Het boek wordt op dit moment vertaald in het Nederlands en verschijnt binnenkort bij De Banier. Een kort getuigenis van haar in het Engels is te lezen op de site van Christianity Today (http://www.christianitytoday.com/ct/2013/january-february/my-train-wreck-conversion.html?start=1).) In het verhaal over haar bekering speelt een predikant van de RPCNA, die op een vriendelijke en uitnodigende manier met haar in gesprek ging, een belangrijke rol. Ze schrijft ook dat ze later trouwde met Kent Butterfield, een andere predikant in de RPCNA. Het boek eindigt ermee dat haar man een beroep aanneemt (nu twee jaar geleden) naar een gemeente in Durham. Kort nadat ik dit boek had gelezen, kreeg ik de uitnodiging om aan Duke Divinity School te komen studeren, ook in Durham. Via Google had ik de betreffende gemeente zo gevonden: http://www.firstrpcdurham.org/.
In haar boek benadrukt Rosaria Butterfield het belang van gastvrijheid, zoals die ook aanwezig was in de homogemeenschap waarvan ze deel uitmaakte. Christenen mogen daarin volgens haar niet onderdoen. Zij en haar man brengen dat ook daadwerkelijk in de praktijk. Tijdens de voorbereidingen voor ons verblijf hier heb ik contact gezocht met Kent Butterfield. Hij heeft ons erg geholpen met adviezen over allerlei zaken. Zijn gemeente is ook meteen voor ons gaan bidden. Dat heeft ons erg goed gedaan, dat er christenen waren die voor ons baden nog voordat we hier waren. Toen we hier arriveerden hebben ze ons heel veel (goede!) spullen geleend. Zo hebben ze ons hun tweede auto, een heel grote Toyota-mpv voor een halfjaar in bruikleen gegeven, een mooi servies en bestek, heerlijk warme en zachte donzen dekbedden en nog een heleboel meer...
Niet dat ze rijk zijn. Op de ledenvergadering van de kerk, waar we bij mochten zijn, kregen we inzicht in de financiën. Kent krijgt niet veel meer dan ik met mijn drie dagen bij het RD. Hun principe is niet zozeer dat ze geven van hun overvloed, maar dat ze delen wat ze hebben.
Het is een zegen om gastvrijheid te ervaren. We voelen ons niet opgelaten om dit te ontvangen. Het wordt zo duidelijk in liefde gedeeld. En in ons versterkt het onze motivatie om zelf ook te delen wat we hebben. Hier of daar zullen we de gelegenheid krijgen om het door te geven.
Gastvrijheid en gemeenschap spelen een belangrijke rol in de gemeente. Op zondag wordt er na de dienst met elkaar gegeten. Iedereen neemt iets mee, zodat er bij de kerk niets klaargemaakt hoeft te worden. De meeste mensen hebben een soort warmhoudpan, er staan twee magnetrons en er is een oven. Zo kan iedereen binnen 10 minuten aan tafel. Op het moment dat ik dit schrijf is Liesbeth boerenkool aan het maken. De hutspot die ze een eerdere keer heeft gemaakt, werd erg gewaardeerd. Stamppot kennen ze hier niet. Op woensdagavond is er iedere week prayer-meeting. Ook dan wordt er op dezelfde manier vooraf met elkaar gegeten. Wat over is neem je weer mee. Dat bespaart je ook weer een keer koken. Overigens is samen eten wijd verbreid in Amerikaanse kerken, het is zeker niet iets unieks voor deze gemeente.
Ondanks de kleine omvang (zondag zitten er 30-35 mensen in de kerk) is de gemeente actief naar buiten toe. Eén van de twee ouderlingen brengt samen met de dominee veel bezoeken in de buurt rond de kerk. Op woensdag is er soms ook een vrouw uit Azerbeidjan die vlak bij de kerk woont. Ze is hoogleraar Arabische studies in haar land en doet nu tijdelijk onderzoek aan Duke University. Ze is geen christen. In het moslimgeloof waarmee ze is opgegroeid, is ze teleurgesteld. Wat haar trekt in de gemeente, is de gastvrijheid, zegt ze zelf. Ook op andere manieren komen er regelmatig gasten langs. Zoals wijzelf... Rosaria Butterfield vertelde ons dat in hun vorige gemeente veel mensen via de gastvrijheid in hun gezin bij de gemeente terechtgekomen zijn. Ze hoopt dat dit nu weer gebeurt. Sowieso valt het ons op dat wij hier veel meer mensen tegenkomen die vanuit het ‘niets’ christen zijn geworden dan in Nederland.
We weten ons gezegend dat we hier een poosje te gast mogen zijn. Een volgende keer meer over de kerk.
Wij hebben ons aangesloten bij een kleine reformatorische gemeente, de First Reformed Presbyterian Church. Deze gemeente maakt deel uit van de Reformed Presbyterian Church in North America (RPCNA). Dit kleine kerkverband (zo’n 7000 leden) heeft zijn wortels in de traditie van de Schotse covenanters. Dat is nog steeds te merken aan het feit dat er in de diensten alleen psalmen gezongen worden, en vooral dat dit zonder muzikale begeleiding gebeurt. De kerk houdt vast aan het zogeheten ‘regulative principle’, dat stelt dat in de eredienst alleen is toegestaan wat God expliciet in de Bijbel heeft geboden.
We zijn deze gemeente op een wat merkwaardige manier op het spoor gekomen, waarin we de leiding van de Heere hebben gemerkt. Dit voorjaar las ik (Willem) een boek van Rosaria Butterfield, waarin ze beschrijft hoe ze als linkse, lesbische hoogleraar Engels bekeerd werd tot het christelijk geloof. (Het boek wordt op dit moment vertaald in het Nederlands en verschijnt binnenkort bij De Banier. Een kort getuigenis van haar in het Engels is te lezen op de site van Christianity Today (http://www.christianitytoday.com/ct/2013/january-february/my-train-wreck-conversion.html?start=1).) In het verhaal over haar bekering speelt een predikant van de RPCNA, die op een vriendelijke en uitnodigende manier met haar in gesprek ging, een belangrijke rol. Ze schrijft ook dat ze later trouwde met Kent Butterfield, een andere predikant in de RPCNA. Het boek eindigt ermee dat haar man een beroep aanneemt (nu twee jaar geleden) naar een gemeente in Durham. Kort nadat ik dit boek had gelezen, kreeg ik de uitnodiging om aan Duke Divinity School te komen studeren, ook in Durham. Via Google had ik de betreffende gemeente zo gevonden: http://www.firstrpcdurham.org/.
In haar boek benadrukt Rosaria Butterfield het belang van gastvrijheid, zoals die ook aanwezig was in de homogemeenschap waarvan ze deel uitmaakte. Christenen mogen daarin volgens haar niet onderdoen. Zij en haar man brengen dat ook daadwerkelijk in de praktijk. Tijdens de voorbereidingen voor ons verblijf hier heb ik contact gezocht met Kent Butterfield. Hij heeft ons erg geholpen met adviezen over allerlei zaken. Zijn gemeente is ook meteen voor ons gaan bidden. Dat heeft ons erg goed gedaan, dat er christenen waren die voor ons baden nog voordat we hier waren. Toen we hier arriveerden hebben ze ons heel veel (goede!) spullen geleend. Zo hebben ze ons hun tweede auto, een heel grote Toyota-mpv voor een halfjaar in bruikleen gegeven, een mooi servies en bestek, heerlijk warme en zachte donzen dekbedden en nog een heleboel meer...
Niet dat ze rijk zijn. Op de ledenvergadering van de kerk, waar we bij mochten zijn, kregen we inzicht in de financiën. Kent krijgt niet veel meer dan ik met mijn drie dagen bij het RD. Hun principe is niet zozeer dat ze geven van hun overvloed, maar dat ze delen wat ze hebben.
Het is een zegen om gastvrijheid te ervaren. We voelen ons niet opgelaten om dit te ontvangen. Het wordt zo duidelijk in liefde gedeeld. En in ons versterkt het onze motivatie om zelf ook te delen wat we hebben. Hier of daar zullen we de gelegenheid krijgen om het door te geven.
Gastvrijheid en gemeenschap spelen een belangrijke rol in de gemeente. Op zondag wordt er na de dienst met elkaar gegeten. Iedereen neemt iets mee, zodat er bij de kerk niets klaargemaakt hoeft te worden. De meeste mensen hebben een soort warmhoudpan, er staan twee magnetrons en er is een oven. Zo kan iedereen binnen 10 minuten aan tafel. Op het moment dat ik dit schrijf is Liesbeth boerenkool aan het maken. De hutspot die ze een eerdere keer heeft gemaakt, werd erg gewaardeerd. Stamppot kennen ze hier niet. Op woensdagavond is er iedere week prayer-meeting. Ook dan wordt er op dezelfde manier vooraf met elkaar gegeten. Wat over is neem je weer mee. Dat bespaart je ook weer een keer koken. Overigens is samen eten wijd verbreid in Amerikaanse kerken, het is zeker niet iets unieks voor deze gemeente.
Ondanks de kleine omvang (zondag zitten er 30-35 mensen in de kerk) is de gemeente actief naar buiten toe. Eén van de twee ouderlingen brengt samen met de dominee veel bezoeken in de buurt rond de kerk. Op woensdag is er soms ook een vrouw uit Azerbeidjan die vlak bij de kerk woont. Ze is hoogleraar Arabische studies in haar land en doet nu tijdelijk onderzoek aan Duke University. Ze is geen christen. In het moslimgeloof waarmee ze is opgegroeid, is ze teleurgesteld. Wat haar trekt in de gemeente, is de gastvrijheid, zegt ze zelf. Ook op andere manieren komen er regelmatig gasten langs. Zoals wijzelf... Rosaria Butterfield vertelde ons dat in hun vorige gemeente veel mensen via de gastvrijheid in hun gezin bij de gemeente terechtgekomen zijn. Ze hoopt dat dit nu weer gebeurt. Sowieso valt het ons op dat wij hier veel meer mensen tegenkomen die vanuit het ‘niets’ christen zijn geworden dan in Nederland.
We weten ons gezegend dat we hier een poosje te gast mogen zijn. Een volgende keer meer over de kerk.
-
02 Februari 2014 - 12:40
Marieke L.:
Wat mooi wat je schreef over gastvrijheid en christen-zijn. Samen eten, samen dienen, samen delen. Deze gezichtspunten komen overeen met een blog die ik ooit schreef over het praktisch christen-zijn (n.a.v. Jesaja 58), voor mij een markeermoment. Fijn dat je dit deelt! Doe Liesbeth de hartelijke groeten. P.S. Ik heb me weer aangemeld voor jullie weblog, ik zie nu dat ik wat stukjes gemist heb. -
02 Februari 2014 - 20:29
Bram:
Hoi Willem & Liesbeth,
Mooi om jullie ervaringen te lezen! Bijzonder ook die gastvrijheid die jullie ervaren in Durham.
Ik dacht dat ik me had aangemeld voor jullie blog maar ik krijg geen signaal wanneer er een nieuw bericht is geplaatst.. Dan maar af en toe jullie blog zelf bezoeken.
Hartelijke groet en een goede en gezegende (studie)tijd verder in Durham en omgeving.
Bram en Lianne -
03 Februari 2014 - 08:29
Omekeesentantejans:
Heel mooi dit te lezen, Willem. We gaan het a.s. boek bij De Banier in de gaten houden..
Een hartelijke groet, ook voor Liesbeth, Geke en Anna. -
03 Februari 2014 - 17:13
Pedro En Joanne:
Lieve zus en zwager,
Goed om weer het een en ander te lezen van jullie.
Het is teveel om op alles te reageren, want ik heb gelijk de laatste blogs gelezen. (Ook wij blijven geen bericht krijgen bij een nieuwe blog).
Mooi om te lezen over jullie gemeente. Het klinkt heel warm, fijn dat jullie daar terecht zijn gekomen. Mooi om te lezen dat dit duidelijk Gods weg met jullie was.
Voor alles veel goeds toegewenst,
Gaan jullie ook een keer een foto plaatsen van Liesbeth's steeds dikker wordende buikje?;)
Liefs, Pedro en Joanne -
03 Februari 2014 - 20:42
André En Gerarda:
Ha Willem en Liesbeth,
Heel mooi om te lezen hoe jullie daar je weg vinden. Doe ze daar allemaal de groeten van ons, en zeg maar dat we ze dankbaar zijn om de manier waarop ze in het leven staan. Dat wij hier van hen leren.
groetjes en we hopen nog veel over jullie leven daar te lezen,
André en Gerarda -
08 Februari 2014 - 14:10
Jan Willem Baan:
Dag Willem en Liesbeth,
Mooi om jullie blog te lezen. Er komen trouwens geen emailupdates binnen als jullie iets nieuws hebben gepost, dus ik dacht, ik kijk maar weer eens wat jullie meegemaakt hebben...
Van harte wens ik jullie een zegenrijke tijd daar toe. En morgen ook weer een Lordsday aan Zijn voeten toe. Mooi die gastvrijheid en het delen van praktisch gemeentezijn. Ik kan me voorstellen dat jullie je dan op een bepaalde manier ook geïntegreerd voelen, dat is wel heel fijn in een plek die toch relatief nieuw is voor jullie.
Heb een goede tijd daar met jullie kinderen.
Succes met de studie verder.
Broedergroet,
Jan Willem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
