De kerk - III

Vandaag was het een schokkende, verdrietige dag in de kerk. Na de preek en het Avondmaal deed Kent twee mededelingen. Twee gemeenteleden (andere dan waarover ik eerder schreef) zijn in de afgelopen tijd hun vrouwen ontrouw geweest. Een van hen schijnt bovendien gerechtelijk vervolgd te kunnen worden, de ander heeft daarnaast in financieel opzicht onchristelijk geleefd. Onafhankelijk van elkaar kwam dat afgelopen week aan het licht. De predikant en ouderling hebben een zware week gehad.
Beide mannen worden voorlopig voor een jaar van het Avondmaal uitgesloten en pastoraal worden ze intensief begeleid, in de hoop dat ze tot zelfinzicht komen en hun heil zoeken bij de Heere Jezus. De eerste tekenen daarvan lijken wel aanwezig te zijn, gezien het feit dat ze hiermee zelf bij de predikant gekomen zijn en openstaan voor pastorale begeleiding. Kent noemde dit nadrukkelijk en zei tegelijk dat nog niet alles duidelijk is. De voorzichtige toon die hij hanteerde waardeer ik erg. Dat het in dit stadium toch al aan de gemeente meegedeeld werd, is nodig omdat het over openbare kwesties gaat.
Schokkend. Niet zozeer omdat christenen beter zijn dan andere mensen en we uit zouden sluiten dat dit in de christelijke gemeente voor kan komen. Wel omdat de gemeente het eigendom van Christus is en de plaats waar de Heilige Geest woont. Op het moment ben ik bezig met de redactie van een boek over de Heilige Geest en ik was in mijn hart bezig met de vragen hoe Hij aanwezig is in de gemeente. Zou Hij Zich niet liever terugtrekken van ons zondaren? ‘I fear God’, zei Kent.
Kent had zichtbaar moeite om deze mededelingen te doen. De gemeente nog zichtbaarder om het aan te horen. Een huilende gemeente is een nieuwe ervaring. Zelf voelden we de pijn ook, in verbondenheid met deze mensen. Kent riep ons op om in liefde om deze twee gezinnen heen te staan, onze liefde aan deze mannen te tonen en te bidden om de genade van berouw en bekering. Ik nam me voor om een arm om de vrouw van de een heen te slaan. Ze zat een paar banken achter me en haar man was er niet.
Toen we echter opstonden, bleek de hele gemeente hetzelfde te doen, en niet alleen bij de bedrogen vrouwen. Niemand had zin om te eten en het was een vreemde maaltijd. Aan Ann, die vorig jaar pas christen is geworden en onze gemeente zo af en toe op doorreis bezoekt, vroeg ik of ze niet ontmoedigd was. ‘Juist niet’, zei ze, ‘ik heb dit in mijn leven zo vaak zien gebeuren, maar ik heb nooit gezien dat er zo op gereageerd werd als nu in de kerk.’ Zelf had ik het gevoel dat ik de hele dag wel kon huilen. Dit keer zijn er heel wat desserts blijven staan.
Kent had aangekondigd dat we ’s middags in plaats van de cathechism class (die hier in plaats van de middagdienst wordt gehouden) samen zouden bidden. De behoefte daaraan was even groot als de schok. Door de wekelijkse prayer meeting is de gemeente gewend om samen te bidden. Kent opende het gebed. Na een korte stilte beleed de ene man zijn zonde en dankte hij voor de liefde die hij ervoer. Na weer een korte stilte vroeg Rosaria om de genade om ons eigen hart te kennen en de gehoorzaamheid om door de Geest te leven, terwijl we dagelijks de zonde van ons hart onder ogen moeten zien. Daarna dankte Chris voor de gelijkenis van de Farizeeër en de tollenaar en vroeg hij of de Heere ons wilde bewaren voor zelfingenomenheid. Hij dankte voor het berouw dat er was en voor verdere bekering en genezing.
We zongen een psalm en Charlie ging verder met bidden. Heel rechtstreeks vroeg hij om vergeving. Heel rechtstreeks vroeg hij de Heere om Zijn Geest niet van ons weg te nemen, ook al is het zo duidelijk dat we niet verdienen dat de Heere in ons midden is. ‘Zie ons aan in het bloed van Christus’, vroeg hij. Ik was blij met wat hij bad. Ook al heb ik zelf deze zonde niet gedaan, een zondaar ben ik wel, en meer nog, ik ben deel van de zondige mensheid en het is een wonder dat God niet genoeg van ons heeft. We hebben Zijn genade nodig. We waren niet aan het bidden als christenen die op dit moeilijke moment allemaal op de meest christelijke manier deden wat God van ons vroeg. ‘We are brought very low’, besloot de Aziatische Matthew zijn gebed. We beseften dat we als zondaren bij God om genade kwamen vragen.
Nadat we weer een psalm gezongen hadden, bad de vrouw van de man die er niet was. Ze dankte voor de liefde van de Heere Jezus die de overhand had in haar hart. Ze bad voor haar man en ze vroeg: ‘Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaars vergeven.’ Ik heb nooit geweten dat iemand in zulke omstandigheden blijdschap uit kan stralen. De zachte blijdschap die ik in haar zag, heeft me bemoedigd. Danny bad daarna en zijn gebed ging haast over in een juichtoon: ‘Wat is Uw belofte rijk dat U ons in Christus aanziet. Wat een genade dat U ons niet verlaat en ons Uw Geest gegeven heeft.’
We zijn erg verdrietig dat dit in deze kleine en kwetsbare, nog jonge gemeente van de Heere is gebeurd. En het is overweldigend dat in één week twee mensen zulke ernstige dingen belijden. Maar misschien is er nog nooit een dienst geweest waarin we de verootmoedigende, verbindende en vernieuwende aanwezigheid van de Heilige Geest zo hebben ervaren.