PTL

Lieve mensen,

Allereerst wensen we jullie Gods zegen in dit nieuwe jaar!

De eerste die ons uit bed belde was vanmorgen Corine, met het geweldige nieuws dat hun zoon geboren was. Leuk dat wij degenen waren die op dat moment het meest bereikbaar waren. De rest zat in de kerk... We zijn erg blij met Johan en Corine! Het was goed om hen even te horen.
Wakker waren we toch al. Gisteren om 3 uur, vanmorgen om 4 uur. Het gaat vooruit ;-)

Wat ons betreft is dit eerste verslag er een van Gods bijzondere voorzieningen. Praise the Lord, zeggen Amerikanen dan. De reis is bijzonder goed verlopen. Het duurde erg lang en het was vaak erg saai, maar de kinderen hebben zich enorm flink gehouden. 's Nachts om 12 uur liepen ze op Atlanta nog met een rolkoffer te sjouwen. Na een heleboel koffer- en paspoortcontroles, vingerafdrukken door mensen met kogelwerende vesten, lange rijen, hondjes die fruit en vleeswaren opsporen (onze mandarijnen moesten we inleveren ter bescherming van de landbouw in NC ;-), etc, kwamen we om 3 uur 's nachts in Durham aan.

We zijn ontzettend gastvrij ontvangen door professor Gunter en zijn vrouw. We verbleven daar tot en met vandaag. Het is een prachtig ruim huis, erg licht en mooi ingericht met veelal oude meubels. We hadden twee slaapkamers met badkamers die we konden gebruiken. We mochten nergens mee helpen en werden in de watten gelegd.
Professor Gunter hielp ons de hele dag met allerlei formaliteiten en is met ons op huizenjacht geweest. Hij heeft ons wat wegwijs gemaakt in Durham en ons getracteerd op (je raadt het al) de Mac. We hebben de prachtige universiteit bekeken, gemodelleerd naar de middeleeuwse stijl van Cambridge en Oxford, compleet met Chapel. Per week houden studenten en docenten daar drie keer een dienst. Ook hebben we in de prachtige botanische Duke gardens gewandeld. Het was voor ons gevoel bijna lente: bloembollen die al boven de grond komen, groene sprietjes, een warm zonnetje, maar nog kille lucht. We zitten hier echt iets dichter bij de zon dan in Nederland. Durham zelf is ook mooi: overal bos tussen de huizen. Grote grijze eekhoorns zie je voortdurend en bij Gunter in de tuin komen regelmatig reeën. We hebben al een aantal exotische vogels gezien: een lichtgrijze specht met een rood kapje en een roofvogel met scherpe V-tekening als hij vliegt.

En tussen al dat moois door hebben we gebeld, gemaild, voicemails ingesproken en gegoogeld om eigenaars van huizen en makelaars te bereiken. Het huis dat we wilden huren, bleek namelijk nog niet beschikbaar te zijn, dus we moesten acuut achter een ander huis aan. We hebben uiteindelijk gekozen voor een rijtjeshuis. Het is gemaakt van een soort kunststof, heeft twee slaapkamers, woonkamer, badkamer en keuken. Vrijdag kunnen we erin als het goed is. Naar goed Amerikaans gebruik hebben we allerlei formulieren in moeten vullen om zeker te stellen dat we de huur konden betalen. Het was goed dat professor Gunter erbij was. Zijn aanwezigheid zorgde duidelijk voor meer vertrouwen. Wij zijn tenslotte allochtoon hier en wie zegt wat een garantie van een onbekende Nederlandse bank inhoudt? Het invullen van online formulieren loopt ook al gauw spaak, vanwege het ontbreken van een Amerikaans telefoonnummer, sociale zekerheidsnummer, adres, etc. Het is weleens goed om mee te maken hoe ingewikkeld het is om in een ander land je weg te vinden. En dan te bedenken dat de meeste mensen dat moeten doen zonder de maximale hulp die wij hierbij krijgen.

Omdat we pas vrijdag in het huis kunnen, zitten we nu voor twee dagen in een hotel. Ook weer een ervaring voor de meiden! Op het moment slapen ze en wij zitten in dezelfde kamer met een gedimde lamp te typen. Ze hebben net heerlijk in bad gezeten. Geke kwam er echter heel schraal uit. Haar huid reageert nogal op het chloor, dat hier in veel hogere concentratie in het water zit. Gelukkig had ik nog een kuipje olijfolie dat ze hadden meegenomen uit het vliegtuig (daar was het sladressing) en ik heb haar daarmee ingesmeerd. Het hielp goed.
De meisjes zijn nu erg moe. Vandaag eigenlijk nog het meest. We eten allemaal ook nog weinig. Ons biologische ritme heeft zich nog niet helemaal aangepast. Het valt me overigens erg mee met de jetlag. Natuurlijk zijn we moe en hongerig op ongewone momenten, maar het is niet erg storend. En de meiden houden zich goed. Ik had verwacht dat ik erg veel last zou hebben van misselijkheid en vermoeidheid, maar het is haast minder dan normaal! Dat verbaast me. Niet ontbijten is blijkbaar goed tegen de ochtenddip ;-)

Willem heeft gisteren met professor Gunter de auto kunnen ophalen bij de predikant waarvan we hem mogen lenen. Een enorme bak! We zijn meteen een stuk zelfstandiger. Geke ging mee met ophalen en heeft er tot haar eigen verbazing een vriendinnetje gevonden: Ise of Isa, we moeten nog eens navragen hoe het meisje precies heet. Het ging heel eenvoudig: Ise's moeder bracht Geke naar Ise, die op haar kamer speelde. Ise sprong van het bed en Geke deed dat toen ook maar. Ze hebben samen gelachen en later buiten gelopen. Geke kreeg een paar bloemetjes, die ze koestert.

Morgen willen we naar kringloopwinkels voor onze inrichting. Die kunnen we met deze auto wel vervoeren. We kunnen ook e.e.a. lenen van de familie Gunter, de familie Butterfield en wellicht nog van mensen uit de kerk. We hebben Kent Butterfield (de predikant) een lijstje gestuurd en hij vraagt vanavond bij de prayer meeting wie iets heeft.

Het is heel bijzonder om te leven van wat je in de schoot geworpen wordt! We voelen ons ontzettend bevoorrecht dat we dit allemaal mee mogen maken, dat alles zo voorspoedig gaat, dat we gezond zijn, dat we hier mensen om ons heen hebben die God dienen en zich om ons bekommeren. Dat voelt heel veilig.

Anna leerde in Nederland op school een versje. Ik heb er vaak aan moeten denken:

Thank you, Lord, for giving us food,
Thank you, Lord, for this fine day,
Thank you, Lord, for giving us friends,
Right where we are! Amen.

Elke regel is hier van toepassing. Vandaag liepen we voor het eerst in een Amerikaanse supermarkt. Bijna elk artikel is vreemd. Prijzen verschillen erg met die in Nederland. Het is moeilijk om ons te oriënteren op wat we nodig hebben. Op ons briefje stond: twee x lunch, twee x warm. (Ontbijt krijgen we hier in het hotel, maaltijden kunnen we in de magnetron opwarmen.) Van te voren konden we niet bedenken wat we zouden kunnen kopen voor lunch en dinner. We zijn teruggekomen met wat fruit, cornflakes en melk. Dat vonden de kinderen in ieder geval lekker en vandaag was de lunch bij de familie Gunter al een volwaardige warme maaltijd. Morgen halen we wel chinees ofzo en daarna kunnen we hopelijk koken in ons huis. Maar eten is op dit moment niet vanzelfsprekend of voorspelbaar voor ons. Des te bijzonderder dat we een paar dagen gast mochten zijn.

Een Oud- en nieuwgevoel hebben we hier niet echt gehad. Alles is nieuw, we zijn druk en moe en de rituelen en kerkdiensten ontbreken. Maar professor Gunter heeft zijn best gedaan om een vervanging te vinden voor de Nederlandse oliebol: een heerlijk kaneelachtige suikerbroodje. Vuurwerk hebben we hier overigens niet gehoord.

We genieten van de mensen en indrukken hier. En ondertussen overweldigt het ons dat er ook in Nederland mensen zijn die op de achtergrond meehelpen, die ons steunen, met ons meeleven en voor ons bidden. We willen jullie daar echt voor bedanken! We kunnen (nu) niet op alle mails reageren, maar stellen het erg op prijs!

PTL voor al Zijn goede zorgen die wij voortdurend ervaren!

We leven mee met de kleine Jonathan. We lazen het net. Sterkte, André en Gerarda, nu jullie (alweer) middenin de zorgen zitten.

Deze eerste weblog verspreiden we breed. Als jullie op de hoogte willen blijven, moeten jullie je hier linksonder abonneren. Dan krijg je steeds een berichtje als we iets geschreven hebben. De ene keer zal ik dat zijn, wellicht meer met gezinsnieuws en algemene indrukken. De andere keer Willem over zijn studie. Sla gerust over wat niet helemaal jouw terrein is, ik weet hoe dat gaat met weblogs. Reacties zijn leuk.

Hartelijke groet,

Willem en Liesbeth