Meer gastvrijheid

Onderuitgezakt in een luie stoel in een gezelliger en warmer wordende woonkamer begin ik deze weblog. Ik heb weinig puf meer om iets schoon te maken. Wie weet morgen. Net heb ik Geke’s eerste lessen voorbereid, zodat ik haar morgen iets te bieden heb als ik haar uit de les haal. Het is nog wat improviseren, want ik heb nog niet alle materialen. Maar daar zijn we ondertussen aan gewend ;-)
Vandaag zijn we op school geweest. We zijn er weer erg gastvrij ontvangen. We hebben een tijd met de directrice gepraat, een vriendelijke dame die eerst uitgebreid de tijd nam voor een zieke leerling. Zij besprak de weekplanning van de kinderen met ons. Het vakkenpakket lijkt erg op het Nederlandse. In Anna’s klas zijn ze echter al volop bezig met lezen en schrijven. En ’s middags nemen ze een nap ;-) Morgen gaan er dus een deken en een kussen mee.
Vervolgens zijn de kinderen naar hun klas gegaan. Dat was verrassend: in Geke’s klas zitten (nu) 9 kinderen, in Anna’s klas 12! De lokalen zijn ook een stuk kleiner en naar ons ordelijke Nederlandse gevoel nogal rommelig ingericht. In Anna’s klas zitten een paar drukke kinderen volgens de directrice en daarom vroeg ze mij om in die klas te assisteren als ik niet met onze eigen kinderen bezig was. (Ik had aangeboden om op school vrijwilligerswerk te doen, omdat zij ons zo enorm tegemoet komen met het schoolgeld.) Twaalf kinderen kan ik samen met de juf vast wel aan.
Voor de kinderen is het erg fijn om in zo’n klein klasje in te stromen! Het was behoorlijk overweldigend en ze voelden zich allebei verlegen, maar het leek niet onoverkomelijk en we hebben hen allebei zelf initiatief zien nemen voor contact met de andere kinderen.
Deels is dat een gevolg van het ontzettend leuke contact dat ze al hebben met de kinderen van de predikant. Zij hebben een schat van een dochtertje (8) en zaterdag zijn ze er de hele dag geweest. Wij konden rustig onze inrichting bij elkaar sprokkelen en de kinderen hebben er genoten. Hun huis staat middenin het bos (zoals eigenlijk alles hier) en ze hebben buiten gesjouwd. Binnen was ook veel ruimte en horseplaying kun je doen in alle talen: dollen. Maar ze zijn ook rustig bezig geweest met een microscoop, puzzels, vogelboeken, etc. De kinderen in dit gezin worden gehomeschooled en dat is aan alles te merken. Het is verbazend dat kinderen elkaar begrijpen terwijl ze grotendeels hun eigen taal blijven spreken.
Maar goed, de school. Naast Geke’s lokaal staat een lokaal leeg, dat ik kan gebruiken. Op het moment lijkt het goed om Anna gewoon in de klas mee te laten draaien. Ik ben er dan in de ochtenden grotendeels bij. ’s Middags wil ik Geke Nederlands en rekenen geven. Dat is maar een uurtje en dus te kort, maar ik bespreek met haar het werk dat ze de volgende dag tijdens de Engelse lessen spelling en phonics en tijdens het rekenen kan doen en laat haar daarmee beginnen. Kijken hoe het werkt. Geke zelf vindt deze ‘escape’ op het moment nog erg fijn.
Ze werd overigens meteen op een feestje uitgenodigd. Wanneer weet ze niet, want dat kon ze niet verstaan. Maar haar Engels gaat met sprongen vooruit. Wie weet zijn we erachter voordat het feestje is geweest.
Wat zijn Amerikanen toch ontzettend vriendelijk en beleefd! Vandaag op school viel me op dat elke leerling die je maar een millimeter in de weg dreigt te lopen zich excuseert (ja echt, leerlingen van het voortgezet onderwijs! Het is een school voor zowel lager als voor voortgezet onderwijs.) Iedereen die je tegenkomt groet en maakt als het even kan een praatje, informeert of je al gesetteld bent, maakt een grapje en/of zegt iets vriendelijks over je. Niet alleen onderwijsmensen, maar ook de werkmannen die hier bezig waren toen we in het huis kwamen en ook de baliemedewerkers bij allerlei kantoren waar we langs moeten. Zelfs het winkelpersoneel heeft een soortgelijke houding als je een beetje stuntelt met de routines. Het doet weldadig aan. En soms vraag je je af of iemand een grapje maakt. Toen onze chauffeur iemand de weg vroeg, nam hij daar uitgebreid de tijd voor (en inderdaad, de ander is geen informatiepaal.) Toen hij vervolgens bedankte voor het antwoord, kreeg hij terug: ‘Ik heb alleen maar geprobeerd te antwoorden, sir.’
Als Nederlander voel ik me bij al die beleefdheid een beetje lomp. Ik ben niet geneigd iets te zeggen als ik net voor iemand langsloop, laat staan dat ik me excuseer. Ik heb er geeneens erg in als iemand met zijn winkelwagen wil passeren. Ik weet zelfs even niet wat ik moet zeggen als iemand er langs wil en dat niet vraagt, maar zich excuseert.
We doen ons best om expliciet onze dankbaarheid te uiten. Er zijn zoveel mensen die iets voor ons doen. Het is goed om dat dan ook te zeggen. En meteen wordt het teruggegeven. We zeiden op school dat we het echt als een zegen ervaren dat de kinderen hier mogen zijn. ‘We weten zeker dat jullie een zegen voor ons zullen zijn’, is de directe hartelijke reactie. Mooi is dat! Het zet je meteen aan het werk.
Toen ik Rosaria (de vrouw van de predikant) bedankte voor al haar hulp en haar zei dat ik merkte dat ze haar beste spullen aan ons uitleent, in plaats van de oude die ze overheeft, reageerde ze met: ‘Jullie hebben het grote offer gebracht door hierheen te komen, ik ben heel blij dat ik nu een klein offer mag brengen.’ Ze gaf ons heerlijke dekbedden, keukengerei, een mooi servies, wat speelgoed, boodschappen en wat meubels… Bijzonder. En in de kerk merkten we dat wij niet de eersten zijn die van haar gastvrijheid leven.
Nu is Rosaria hier in de VS ook niet gemiddeld en ook de school is niet gemiddeld, evenmin als de gastvrijheid van Willems decaan. Maar het is een ervaring die we mee terug nemen naar Nederland.

Bovenstaande schreef ik gisteren. Vandaag is het hier extreem koud: -12. De verwarming is niet helemaal capabel voor het koude weer. Hij heeft de hele nacht hoog gestaan, maar vanmorgen kregen we het niet warmer dan 12 graden. De school begon daarom vandaag 2 uur later. Hier kunnen ze dit soort kou nauwelijks handelen en de huizen zijn er ook niet op gebouwd.