Zwangerschap
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Willem en Liesbeth
29 Maart 2014 | Verenigde Staten, Durham
Terwijl ik heerlijk aan het experimenteren ben met een soep van allerlei restjes en het brood staat te rijzen, probeer ik even een weblog te schrijven over mijn zwangerschap in de hoop dat ik daarmee wat vragen beantwoordt. Eerder heb ik gedeeld dat we problemen hadden om hier controles te kunnen krijgen, maar inmiddels ben ik bij een verloskundige geweest. Daar zijn we erg dankbaar voor.
Deze verloskundige is een kennis van iemand uit de kerk en helpt vaak vrouwen van spaanstalige gastarbeiders uit midden-Amerika. Deze mensen hebben veel problemen met integreren, zitten de hele dag thuis en hebben geen geld voor gezondheidszorg of verzekeringen. De verloskundige helpt hen pro Deo of voor een laag tarief. En mijn directe indruk was dat de zorg die ze geeft van goede kwaliteit is: ze heeft allerlei alternatieven voor medicijngebruik (wat hier bijzonder hoog is omdat geneesmiddelen zonder recept én zonder bijsluiter verkrijgbaar zijn). En zonder papierenrompslomp is ze heel to-the-point in haar vragen en onderzoeken. In haar boekenkast staan boeken over thuisbevallen, wat hier verboden is, en over Christ-centered delivery.
Alle controles waren goed en we hebben het hartje gehoord. Ondertussen voelde ik het kindje al krachtig bewegen, maar toch is het heerlijk om dit te horen. We hebben er erg lang op gewacht en zolang ik het kindje niet voelde kon dat me soms onzeker maken. Soms was het of het kindje in Nederland gebleven was. Hier merkten we er niks van. Dan kon het wel eens een opluchting zijn als ik weer eens misselijk was. Ik ben toen gaan breien aan een babydeken. Gewoon om iets concreets in handen te hebben.
Nu voelt het heel anders. Het kindje is een enorme drukteschopper. Willem kan het aan de buitenkant al voelen en gisteren zag ik de bewegingen zelfs door m’n kleren heen, hoewel ik ‘nog maar’ 22 weken ben. Verloskundigen mogen hier geen echo’s maken, maar dit geeft me de indruk dat het een jongetje is. Dat dacht ik bij Geke overigens ook...
Toen we vertrokken, kreeg ik een ‘hug’ van de verloskundige. Dat is hier een wijdverbreide gewoonte. In de kerk krijg ik er ook heel wat, normaal gesproken alleen van vrouwen. En aangezien verloskundigen een beetje moederfiguren zijn, hoort dit er echt bij. Terug heeft Willem gereden, en hoewel ik het graag wil leren, laat ik deze rit de volgende keer ook aan hem over, want de drukke 12-baans interstate was me echt wat te gortig...
De meiden zien de baby al helemaal als deel van hun leven. Ik krijg dagelijks honderd kusjes op m’n buik en wordt met ‘jullie’ aangesproken. Tekeningen worden ook niet meer alleen aan mij geadresseerd. Vanmorgen zag ik nog een briefje vol hartjes van Anna voor ‘liven mama en baby’. Voor onszelf wordt het ook concreter.
Afgelopen zondag kwam Amanda naar me toe. De vrouwen uit de kerk willen een babyshower organiseren voor Brooke en mij. Een babyshower is een soort kraamfeest vooraf, exclusief voor vrouwen. Na de bevalling word je hier met rust gelaten. De bedoeling van een babyshower is om de moeder van een baby-uitzet te voorzien en het is natuurlijk ook heel gezellig. Ik was behoorlijk geraakt door dit blijk van liefde. Ze delen hier uit zonder dat je dat een ‘investering in de relatie’ kunt noemen. We zijn tenslotte over drie maanden alweer weg en ze zullen de baby waarschijnlijk nooit zien.
Volgende week is er op school een ‘international dinner’. Elke klas kiest een land en Geke’s klas heeft Nederland gekozen. Volgende week hoop ik elke dag iets Nederlands met de klas te doen. Ik ben bezig met een presentatie, ik hoop te vertellen over Leidens ontzet en we gaan ‘Schipper mag ik overvaren’ leren. Dat ik het onzet van Leiden behandel heeft z’n aanleiding in een bijbelverhaal over de belegering van Samaria. Amerika heeft geen oude steden en de kinderen kunnen zich bij zulke verhalen weinig voorstellen.
Wat de kinderen ook intrigeert, is onze koning. Zo kreeg ik de vraag of een koning altijd langer is dan de andere mensen en een jongen vroeg of hij de volgende koning zou kunnen worden als hij hard z’n best deed. En de dijken roepen ook vragen op, en de fietsen, en dat Nederland zo klein is. Ik hoop hen ook te laten zien hoe de Amerikanen Nederland hebben geholpen in de oorlog, bij de ramp en hoe andersom de Pilgrim Fathers eerst zo’n twintig jaar in Nederland hun toevlucht vonden.
Aan de ouders heb ik met enige aarzeling Nederlandse recepten (in vertaling) gestuurd voor het ‘dinner’. De meeste Amerikanen schijnen nooit te koken, maar Nederlandse restaurants bestaan hier niet. Ik ben benieuwd hoe het gaat smaken... We kunnen altijd nog naar Anna’s klas uitwijken. Die hebben China en de ouders halen wat daarvoor nodig is bij het restaurant een straat verderop.
Deze verloskundige is een kennis van iemand uit de kerk en helpt vaak vrouwen van spaanstalige gastarbeiders uit midden-Amerika. Deze mensen hebben veel problemen met integreren, zitten de hele dag thuis en hebben geen geld voor gezondheidszorg of verzekeringen. De verloskundige helpt hen pro Deo of voor een laag tarief. En mijn directe indruk was dat de zorg die ze geeft van goede kwaliteit is: ze heeft allerlei alternatieven voor medicijngebruik (wat hier bijzonder hoog is omdat geneesmiddelen zonder recept én zonder bijsluiter verkrijgbaar zijn). En zonder papierenrompslomp is ze heel to-the-point in haar vragen en onderzoeken. In haar boekenkast staan boeken over thuisbevallen, wat hier verboden is, en over Christ-centered delivery.
Alle controles waren goed en we hebben het hartje gehoord. Ondertussen voelde ik het kindje al krachtig bewegen, maar toch is het heerlijk om dit te horen. We hebben er erg lang op gewacht en zolang ik het kindje niet voelde kon dat me soms onzeker maken. Soms was het of het kindje in Nederland gebleven was. Hier merkten we er niks van. Dan kon het wel eens een opluchting zijn als ik weer eens misselijk was. Ik ben toen gaan breien aan een babydeken. Gewoon om iets concreets in handen te hebben.
Nu voelt het heel anders. Het kindje is een enorme drukteschopper. Willem kan het aan de buitenkant al voelen en gisteren zag ik de bewegingen zelfs door m’n kleren heen, hoewel ik ‘nog maar’ 22 weken ben. Verloskundigen mogen hier geen echo’s maken, maar dit geeft me de indruk dat het een jongetje is. Dat dacht ik bij Geke overigens ook...
Toen we vertrokken, kreeg ik een ‘hug’ van de verloskundige. Dat is hier een wijdverbreide gewoonte. In de kerk krijg ik er ook heel wat, normaal gesproken alleen van vrouwen. En aangezien verloskundigen een beetje moederfiguren zijn, hoort dit er echt bij. Terug heeft Willem gereden, en hoewel ik het graag wil leren, laat ik deze rit de volgende keer ook aan hem over, want de drukke 12-baans interstate was me echt wat te gortig...
De meiden zien de baby al helemaal als deel van hun leven. Ik krijg dagelijks honderd kusjes op m’n buik en wordt met ‘jullie’ aangesproken. Tekeningen worden ook niet meer alleen aan mij geadresseerd. Vanmorgen zag ik nog een briefje vol hartjes van Anna voor ‘liven mama en baby’. Voor onszelf wordt het ook concreter.
Afgelopen zondag kwam Amanda naar me toe. De vrouwen uit de kerk willen een babyshower organiseren voor Brooke en mij. Een babyshower is een soort kraamfeest vooraf, exclusief voor vrouwen. Na de bevalling word je hier met rust gelaten. De bedoeling van een babyshower is om de moeder van een baby-uitzet te voorzien en het is natuurlijk ook heel gezellig. Ik was behoorlijk geraakt door dit blijk van liefde. Ze delen hier uit zonder dat je dat een ‘investering in de relatie’ kunt noemen. We zijn tenslotte over drie maanden alweer weg en ze zullen de baby waarschijnlijk nooit zien.
Volgende week is er op school een ‘international dinner’. Elke klas kiest een land en Geke’s klas heeft Nederland gekozen. Volgende week hoop ik elke dag iets Nederlands met de klas te doen. Ik ben bezig met een presentatie, ik hoop te vertellen over Leidens ontzet en we gaan ‘Schipper mag ik overvaren’ leren. Dat ik het onzet van Leiden behandel heeft z’n aanleiding in een bijbelverhaal over de belegering van Samaria. Amerika heeft geen oude steden en de kinderen kunnen zich bij zulke verhalen weinig voorstellen.
Wat de kinderen ook intrigeert, is onze koning. Zo kreeg ik de vraag of een koning altijd langer is dan de andere mensen en een jongen vroeg of hij de volgende koning zou kunnen worden als hij hard z’n best deed. En de dijken roepen ook vragen op, en de fietsen, en dat Nederland zo klein is. Ik hoop hen ook te laten zien hoe de Amerikanen Nederland hebben geholpen in de oorlog, bij de ramp en hoe andersom de Pilgrim Fathers eerst zo’n twintig jaar in Nederland hun toevlucht vonden.
Aan de ouders heb ik met enige aarzeling Nederlandse recepten (in vertaling) gestuurd voor het ‘dinner’. De meeste Amerikanen schijnen nooit te koken, maar Nederlandse restaurants bestaan hier niet. Ik ben benieuwd hoe het gaat smaken... We kunnen altijd nog naar Anna’s klas uitwijken. Die hebben China en de ouders halen wat daarvoor nodig is bij het restaurant een straat verderop.
-
29 Maart 2014 - 22:24
Mama R:
wat een verrassing zeg, net als ik de pc af wil sluiten komt jullie mooie verhaal. we krijgen nu wel een mail! Daar komt je geschiedenishart helemaal weer van bij he . Beleg van Leiden.. mooi zeg.
Gelukkig die zwangerschap , geruststelling dat je het zo voelt. Geniet maar van deze dochter aandacht, het gaat echt weer een keer over :)
liefs ook van papa.
mam
-
31 Maart 2014 - 20:16
T.Jans:
Ha Liesbeth, wat een mooi verhaal weer.
Interessant wat je over Nederland vertelt. Weer iets anders dan klompen en tulpen. Overigens niets ten nadele van het laatste: ik geniet enorm van de prachtige bos paars en geel van Joanne en Pedro. Maar deze invulling heeft je hart én je deskundigheid, zoals je moeder ook al schreef.
Geruststellend dat je misselijk werd hè ;-) Ervaring maakt dat begrijpelijk. Sterkte hoor!
Hartelijke groet, ook voor Willem en de meisjes, van oKees en mij. -
01 April 2014 - 10:54
Nel Uiterwijk:
Ha Liesbeth,
even een korte reaktie over de Amerikanen die vlak na de 2e wereldoorlog via het Marshall-project(?)
o.a. landbouwmachines stuurden zodat ons land kon werken aan de wederopbouw.Ook kleding!
Is juist uitgezonden in programma na de oorlog.
Een boer in Zeeland liet zijn werkplaats vol trots nu zien met gloed-nieuw, oude dus maar glimmende landbouwwerktuigen. Want een deel van Zeeland werd toen onder water gezet vanwege het uitschakelen van de vijand. Het maakt nog indruk dat wildvreemde mensen ons destijds kwamen helpen!!!!
Misschien heb je hier wat aan...
Ga vrijdag onder het mes! Wordt een pin ingebracht en dat zal dan de beide delen aan elkaar vast doen groeien... Verder reageer ik nog via mail aan jou!
Fijn dat julliezo uitkijken naar het kleintje, de druktemaker, geniet ervan. Dat zijn de mooie momenten die je vast kunt houden. groetjes Nel -
02 April 2014 - 11:22
Joanne:
Ha lieve zus,
Mooi verhaal! We leven met jullie mee en kijken ook met jullie uit.
Fijne week toegewenst in de klassen.
Liefs, Joanne -
02 April 2014 - 20:41
Tante Gerjanne:
Ha lieve baby,
Zit nog maar rustig een poosje in mama's buik hoor! Nog een beetje groter groeien, niet teveel last bezorgen bij mams, een lange reis maken, nog even wachten op een klaargemaakt nestje en dan komen we je allemaal knuffelen!!! (en je moeder erbij :-))
Liefs,
tante Gerjanne -
03 April 2014 - 20:52
Betty :
Ha Liesbeth,
Wat origineel die babyshower. Het zal een investering in het Koninkrijk zijn.
Wat een warme douche, samen met al die bighugs op een lange rij.
Mooi dat je zo'n fijne verloskundige hebt!
Nu nog drie maanden daar-
Ben je ook al aan t aftellen? Daar kan ik mij iets bij indenken.
Groetjes
Betty
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
