Brrrr

Het begint hier griezelig te worden. Lees deze blog maar liever niet voor het slapen gaan, als je wat gevoelig aangelegd bent.
Het begon in het Museum of Life and Science. We waren getipt dat dit museum op woensdagmiddagen gratis te bezoeken is voor inwoners van Durham en toen ik me vrij genoeg voelde om zelf de snelweg te nemen, konden we Geke, Anna en ik erheen. Vol enthousiasme gingen we naar het butterflyhouse. Geke liep vooruit. Maar gillend kwam ze terug: ze had een grote spin gezien. En inderdaad, in een hoek zat een zwarte weduwe. Niet eens achter glas. Ik vermoed dat de omstandigheden voor het dier (zo’n 8 cm) daar optimaal gehouden werden, zodat het beest niet van z’n plek kwam.
Vanaf dat moment vroeg ik me af of die beesten hier vrij rondliepen. Ja, dus. Vrij veel. Het goede nieuws is dat ze niet zo giftig zijn als veel mensen denken. Een gezonde volwassene sterft er niet aan. Maar een kind? Of een ongeboren baby? Ik heb er even op gegoogeld toen de meiden naar bed waren. Er zijn wel wat maatregelen te nemen als je gebeten bent.
De kinderen hebben we maar niet verteld dat die spinnen hier zitten. Maar er is genoeg waarover je kunt gillen. De bijen die we hier sinds kort zien rondvliegen lijken op grote hommels: ze zijn zo’n 3 cm en erg dik. Voor Anna is dat echt wat te groot, maar als ze aan het spelen is, vergeet ze ze weleens.
Een soort zwarte langpootwesp met een erg lang en dun mierachtig lijf (4 cm) ziet er vriendelijker uit. Maar of’tie het is? Pas vloog hij uit m’n winkelwagentje tussen een paar potjes tomatensaus uit die ik er net in had gezet... Vanaf dat moment zat Anna aan me vastgeplakt. Hier bij huis zien we ze bij warm weer dagelijks. Geke kan het wat meer relativeren, gelukkig, maar droomt er ook weleens van.
Wat de komende maanden nog voor verrassingen in petto hebben? Ik heb eens gegoogeld. Met deze site http://www.insectidentification.org/insects-by-state.asp?thisState=North%20Carolina kunnen jullie meegenieten. Vergeet het genieten niet. Insecten zijn prachtig, al heb ik ze liever niet in huis en zijn we buiten enigszins op onze hoede. Nu doe ik overigens wel een beetje stoer. Er blijken hier zóveel spinnen te zitten...
Ik heb overigens niet kunnen ontdekken wat het beest was dat ik vanmiddag uit school voor m’n auto had: zwart, met een dik lijf en grote zwarte poten, misschien tien centimeter... Ik had de neiging om op de rem te trappen, maar er zat een auto achter me. Omkeren om op onderzoek uit te gaan leek me ook geen goed idee met het oog op de meiden die achterin zaten.
De slangen komen binnenkort uit hun winterslaap. Er schijnen hier zes verschillende giftige soorten rond te kruipen. Zwarte slangen zijn nooit giftig, hebben we ons laten vertellen. De slangen spreken erg tot de verbeelding van de meiden. Sinds ze een grote worm (10 cm lang, 2 cm dik) ontdekten onder een steen van het regenwaterafvoerslootje zullen ze geen steen meer oppakken. Ook zijn we gewaarschuwd om niet in bomen te klimmen (sommige slangensoorten klimmen namelijk ook), niet met takken te sjouwen of in bladerhopen te springen en in het bos op de paden te blijven. Kunnen we wel in de Enoriver lopen? Dat moet ik nog eens navragen. Een aantal soorten kunnen zwemmen.
In ieder geval doen we hier niks meer met blote voeten. Dat is niet alleen zinvol voor de slangen, maar ook voor de vele wespensoorten die hun hol in de grond maken en voor de schorpioenen die we wellicht nog tegenkomen. Hoewel, dat schijnen nachtdieren te zijn.
De zwarte beren en rode wolven lopen hier niet in de stad en toen we begin maart naar de bergen gingen heeft Willem terecht aangevoeld dat het voor onze gemoedsrust beter was om onze vragen over de aanwezigheid van beren te beantwoorden met ‘nee’. Het was toen inderdaad nog geen berentijd.
Vriendelijker ogen de dode wasbeertjes, groundhogs en ... (tsja, wat zou het geweest zijn) die we van tijd tot tijd langs de kant van de weg zien liggen, en de levende en aangereden herten en de vele, vele grijze eekhoorns die vrolijk rondhippen. De vogelwereld vertoont hier alle kleuren van de regenboog en we zien ook veel grote en kleine roofvogels, soms prachtig getekend.
Morgen staat het Museum of Life and Science weer op ons programma. De insectenhoek zullen we vermijden. Maar wellicht gaan we weer even bij de zwarte beren kijken. De meiden hebben begrepen dat ze tamelijk vriendelijk zijn en zo zien ze er ook uit. Zelf heb ik zonder dat ze het merkten even een filmpje bekeken over wat je moet doen als je ze tegenkomt.
Ik heb overigens nog nooit zo’n mooi museum gezien. De kinderen kunnen er erg veel ontdekken en experimenteren op gebied van natuur, weer, wiskunde, natuurkunde, ruimtevaart (ze hebben een echt stukje rots van de maan en een echt oud ruimteschip), gezondheid en we zijn nog lang niet overal geweest. Voorlopig komen we onze woensdagmiddagen wel door.
Wat is Nederland toch een veilig land! Ik hoop dat ik straks lekker slaap. De enge-beesten-perikelen zijn bij de meisjes in ieder geval wat gezakt en de laatste beestendroom is alweer een week geleden. Misschien heb ik wat te lang gegoogeld en kriebelt het straks achter m’n oogleden. Maar ik vermoed dat het wel zal lukken, want vannacht ben ik een tijd wakker geweest van Anna die had gedroomd over... oorlog.